Waakvlam

Ik schat dat het meer dan vijftien jaar heeft geduurd, voor we het afgeleerd hadden. Het snelle opkijken als we in de supermarkt een baby hoorden huilen. Het stokken van onze bezigheden als we een kinderstemmetjes ‘mama’ hoorden roepen. En telkens die diepgewortelde reflex om onze armen uit te steken en kinderen te troosten, ook al wist ons verstand al lang dat zelfs onze jongste de puberteit al ruimschoots voorbij was. We hadden het uiteindelijk toch achter ons gelaten. Of dat dachten we toch.

Want er was niet veel nodig om ons oude waarschuwingssysteem weer te activeren. We waren in een museum op een citytrip in een ander land, toen we een baby hoorden hoesten. En we betrapten er onszelf en elkaar op, dat we tegelijk omkeken en dachten: ‘Dat lijkt wel onze kleinzoon!’ Hij was het natuurlijk niet. Maar de waakvlam brandt weer! En onze kleinzoon zit voorgoed in ons systeem. Vanaf nu proberen we niet eens meer om het af te leren. We leggen er ons bij neer: (groot)ouders ben je levenslang.

Kolet

Graag gedaan

Haar gsm staat niet stil.
Met een brede glimlach neemt ze de verjaardagswensen in ontvangst.
Nikola brengt toevallig haar 22^ste verjaardag door bij ons.
Haar ogen stralen, en haar mooie bruine haar glanst, zelfs haar rollator staat er bij te blinken.
Alweer een oproep – vast al de vijfde vandaag! We horen de stem aan de andere kant langzaam en duidelijk articuleren, zodat Nikola alles zou snappen.
‘Een gelukkige verjaardag, he, Nikola!’
Ze kirt van geluk.
‘Graag gedaan’, stamelt ze dan.
Fien, onze dochter van 11, ligt strijk.
‘Dankjewel, moet je dan zeggen, Nikola’, lacht ze. ‘Als iemand zegt ‘gelukkige verjaardag’, moet jij ‘dankjewel’ zeggen.’
De 22-jarige kijkt met grote ogen naar de 11-jarige die al zoveel weet en knikt bereidwillig. En ja hoor, bij het volgende telefoontje zegt ze ‘dankjewel!’
‘Ze leert snel’, zeg ik, een beetje verwonderd.
‘Hm – ze zal het vast ook weer snel vergeten zijn’, meent mijn man.

Maar ik hoor nog steeds het ‘graag gedaan’ klinken. Sommige woorden hebben nu eenmaal een weerhaakje – ze houden je gevangen, tot je hun betekenis helemaal begrepen hebt – of hun herkomst.
‘Graag gedaan.’
Ik schiep voor jullie iemand die nooit veel zal praten, maar toch het belangrijkste gezegd krijgt. Graag gedaan.
Iemand die zo arm en zo rijk is dat al jullie ingewikkelde problemen en zorgen als zeepbellen uiteenspatten. Graag gedaan.
Iemand die zoveel zorg vergt dat jullie op jullie grenzen botsen, machteloosheid ervaren, en elkaar wel om hulp moeten vragen. Graag gedaan.
Iemand die nog weet hoe je feest viert met zeven muzieknoten en een glaasje prik. Graag gedaan.

Daar rinkelt de gsm weer.
‘Ge-luk-ki-ge ver-jààààr-dag, Nikola!’ zingt een stem.
‘Graag gedaan’, glundert ze.

Katie