Oeps, ik was fout…

Het is al laat als we onze wijk binnenrijden. De kinderen moesten eigenlijk al in bed zitten, maar ach wat, het is grote vakantie. Oeps, ook nog waar, morgen is het rommelmarkt. De wagen moet dus buiten de wijk geparkeerd worden. Na lang zoeken, vinden we een plaatsje, een beetje verder van huis af dan ik hoopte. Er zit niets anders op dan vlug door te stappen. Vader en dochter lopen een eindje voorop en kunnen nog net het kruispunt oversteken. Het voetgangerslicht staat op rood, dus ik blijf achter met de zoon.

Ik weet maar al te goed dat het verkeerd is, maar omdat er in de verste verten geen wagen te bespeuren valt, pak ik hem bij de hand en lopen we samen het zebrapad over.

„He, wat doe je nu? “, roept mijn man verbaasd. „Dat mag niet. Je geeft hen het verkeerde voorbeeld.” Ik besef meteen mijn fout, maar ook dat ik die helaas niet meer ongedaan kan maken. Tijd voor verkeersopvoeding , over hoe gevaarlijk het wel is om over te steken als het rood is, ook als er geen wagens afkomen en dat mama dat niet had mogen doen…

Samen stappen we verder, maar ik zit ermee in mijn maag. „Waarom ben ik toch zo gehaast? We waren al laat. Het komt nu toch niet meer op die twee minuten….” Terwijl we verder stappen en ik me in gedachten nog wat kwaad maak op mezelf begint onze zoon plotseling te zingen: „Oeps, ik was fout, ik heb weer overdreven. Goede God, met uw hart van goud. Wilt u mij vergeven?” Een liedje uit de viering van zijn eerste communieviering enkele weken geleden. Hoe toepasselijk! En hoe fantastisch dat hij dat nog weet en er op het juiste moment weet mee uit te pakken. Meteen zingen we het nog eens samen en stappen lachend en hand in hand verder.

Aangekomen in onze straat, een klein doodlopend straatje, zetten broer en zus het op een lopen. Een sprintje tot aan de voordeur. „Laat zus voor één keer winnen”, roep ik hen na, wetend hoe dergelijke sprintjes meestal eindigen.  Maar het is al te laat. Zus krijgt een duw en even later zijn er de traantjes. Gelukkig ziet broer het meteen in en samen gaan we zingend naar binnen: „Oeps, ik was fout…” Ik denk dat het communierefreintje nog dikwijls van pas zal komen…  En het heeft wellicht meer effect dan een lange ‘preek’.

Liselotte

Meter per meter naar Peter

Dit is de titel van een blogje van onze jongste zoon Filip. Hij had het al jaren in zijn hoofd gehaald om met de fiets naar Sint-Petersburg in Rusland te trekken. Met een schooluitwisseling was hij er al eens geweest en hij wou per se zijn gastgezin nog eens gaan groeten.

De voorbereiding op de fiets-gps was uiteindelijk toch gelukt. Het bekomen van een visum voor Rusland was niet zo eenvoudig, omdat de fiets een traag vervoermiddel is en je maar een goede twee weken in het land mag verblijven als toerist. Uiteindelijk is hij dan op 2 mei vertrokken, eerst naar Berlijn. Hij had er enkele maanden onbetaald verlof voor over. Zijn zus Lieve is op een drietal weken met hem tot in Berlijn meegefietst.

De ervaringen van deze alternatieve vakantie zijn ontelbaar. Op de blog en op Facebook kunnen we het relaas op de voet volgen. Eerst en vooral is er de onnoemelijke vrijheid om zo even los te komen van de dagelijkse sleur, waar een gepensioneerde in feite geen tijd voor heeft.

En dan overheerst ook het gevoelen van dankbaarheid om de gulle gaven van de natuur en van de mensen. Een stukje wereldreis maken op de fiets en dank u zeggen voor de mogelijkheden van reizen en ontmoeting, over de grenzen van de westerse wereld heen.

Want ten slotte hebben er elke dag ontmoetingen plaats bij het zoeken naar een plekje om te overnachten. Het tentje dat hij bij zich heeft, is er uiteindelijk maar voor de uiterste nood. Er bestaat zoiets als een internationale vereniging van fietsvrienden, waar je voor een appel en een ei een bed en ontbijt kunt krijgen.

Alles verloopt blijkbaar volgens schema, door Duitsland, Polen, Litouwen, Letland en Estland. Op 14 juli komt hij in Sint-Petersburg aan. Daarna gaat het naar Helsinki, waar zijn vrienden hem komen begroeten. En dan met de boot terug naar de bewoonde wereld. Want op 15 augustus wacht weer de routine van het nieuwe schooljaar.

Een vakantie kan dus ook een avontuur zijn waar hij nog wel een boek zal over schrijven.

Jos