Over wikkelen en warmte

Het is een onderneming om in deze tijd van het jaar te gaan fietsen, zeker als je een klein kind meeneemt. Je moet het een jas aantrekken en een muts opzetten. Wantjes waarvan de duim telkens fout lijkt te staan. Om het smalle halsje wikkel je een sjaal. Daarbovenop komt nog een helm en een fluovestje. Als je klaar bent, staat er een kleine astronaut voor je, die door al die lagen een beetje wankel is geworden. Zelf ben je inmiddels oververhit, en dan moet de rit nog beginnen.

Met de astronaut op het voorzitje fietsen we door de stad. Hij levert commentaar op alles wat hij ziet en ik geef uitleg, beaam en geniet van al dat denkwerk onder het helmpje. Af en toe stop ik mijn neus in zijn met sjaal omwonden nekje, puur voor het plezier. Dan denk ik aan die mooie tekst uit het boek Spreuken: ‘Mogen liefde en trouw je nooit verlaten, wind ze om je hals, schrijf ze in je hart.’

Zalig Kerstmis.

Kolet

Kerstcadeautje

Rune, onze oudste van tien en Imre, de middelste van acht moeten allebei een knutselwerkje maken voor een ‘geheim vriendje’ op school. Dat werkje mag de hele week onder de kerstboom liggen in de klas en wordt vrijdag tijdens het klasfeestje plechtig geopend door het geheime vriendje.

Ze gaan allebei aan de slag. Rune die al jaren tekenschool volgt, waagt zich aan een moeilijke tekening in Gustav Klimt-stijl voor zijn geheime vriendinnetje Lotte. Hij is er uren minutieus aan bezig en kadert het tenslotte met een bezorgde blik in. “Wat scheelt er, Rune?”, vraag ik. “En wat als Lotte het nu niet mooi vindt?” “Wat als ze me uitlacht met mijn tekening?”

Imre kijkt verbaasd. Hij is al lang klaar met zijn cadeautje. Hij koos het eerste het beste ideetje wat hij op Pinterest vond. Dat hij niet goed meer wist wie zijn geheime vriendje is, was een detail. Hij knutselde in sneltreinvaart, bewonderde zijn gauw-gereedje en riep uit: “Dit is het mooiste wat ik ooit gezien heb! Iedereen zal jaloers zijn op dit cadeautje. Het is gewoon te mooi om weg te geven!” Onze man die blaakt van het zelfvertrouwen vindt de vertwijfeling van Rune dan ook onbegrijpelijk.

“Ja maar Imre, wat als ze het nu niet mooi vindt?”, herhaalt Rune. “Dan heeft ze geen smaak!”, antwoordt Imre gedecideerd.

Ik bekijk het tafereel van op afstand. Wat staan er toch uiteenlopende mensen in Gods hand gegrift, bedenk ik me. Gelukkig is die hand groot en stevig genoeg om hen op te vangen. Stevig genoeg voor wie onzeker is om hem een duwtje in de rug te geven. En groot genoeg voor wie overmoedig is en dreigt met zijn neus tegen de muur te lopen om hem met zachtheid op te vangen.

Sylvie