‘Meneer, heb je ons poesje soms gezien?’ Een klein meisje van het tweede leerjaar trekt mijn aandacht in een hoekje van onze tuin. Ella, zo heet ons nieuwe buurmeisje, vertelt honderduit. Ze ziet er erg bezorgd uit. ‘Ja, we wonen hier nog maar pas en dan vindt het misschien de weg niet meer terug.’
Ik kan haar geruststellen met mijn ervaring van meer dan veertig jaar als buurtbewoner. Poesjes lopen in verschillende tuinen rond, maar uiteindelijk komen ze toch naar huis terug. Zo was het al ten tijde van onze vroegere buurman Zjang, die al enkele jaren overleden is. Hij wees ons in de winter de weg naar Tenerife, een verre droom die uiteindelijk toch uitkwam.
Ondertussen is de tuin grondig veranderd. Met heel veel trots toont Ella de vier nieuwe kippen die in een mooi hokje rondlopen. Haar vader Jelle, die vroeger nog Chiroleider was, is echt een handige harry. Het huis is helemaal opgeknapt en aangepast aan de wensen van een jong gezin. En de tuin vertoont opnieuw de tekens van spelende kinderen.
Zoals vorig weekend, de dag van de eerste communie. Ook Ella was erbij. De viering in de kerk op zondagmorgen was nog een jaar lang voorbereid door de school en de vrolijke liedjes lokten meer dan 500 mensen naar de kerk. In de toekomst zal daar verandering in komen en zal de parochie – in de persoon van gepensioneerde vrijwilligers – zowel ouders als kinderen moeten voorbereiden.
Maar wat niet veranderde, was de gezellige receptie achteraf op de speelplaats van de school. En dan natuurlijk het feest in de tuin. Een prachtige partytent had het gebeuren al enkele dagen aangekondigd. En op de dag zelf was natuurlijk ook een kleurrijk springkasteel van de partij.
Het gejoel van zingende kinderen tot laat in de avond deed mij terugdenken aan onze eigen grote kinderfeesten met grootouders en familie. Want een communiefeest hoort te verbinden. En meteen werd ook de cirkel van het leven overduidelijk: niets blijft bij het oude, maar de tijd lijkt wel te vliegen.
Jos
I wonder 