De oversteek

Ik druk op de rempedaal van de auto. Een familie overstekende ganzen verspert de weg. De aankomende tegenliggers minderen vaart en stoppen.

De ganzenfamilie heeft geen haast. Parmantig en waardig nemen ze hun tijd om de berm aan de overkant te bereiken. Dat ze haastige chauffeurs ophouden, beseffen ze wellicht niet. Het heeft iets surreëels. Overal rondom mij zie ik voetgangers en fietsers die zich een weg banen door de avondspits. Maar wij staan stil en wachten geduldig. Halverwege de oversteek neemt koploper moeder gans de tijd om nog even om zich heen te kijken. Alsof ze wil zeggen: “Dat jachtige gedoe van jullie mag wel eens ophouden.” Eigenlijk is het een genademoment. Mensen proberen op allerlei georganiseerde wijzen te ‘onthaasten’, maar hier krijg ik verstilling gratis en voor niets. Met een prachtig uitzicht van een sierlijke ganzenfamilie op de koop toe. Een knipoog van God te midden van krioelende mensen.

Binnenkort is het vakantie. Ik wens jou ook wat verstilling toe. In de vorm van een lekkere maaltijd, een prachtig uitzicht, een goed gesprek of wat dan ook. Een goddelijk moment, zomaar.

Sylvie

Beiaard

‘Neen, ik vind het heel saai,’ zegt Bran van 12 met veel overtuiging. Wij zitten met de kleinkinderen op het grote Kerkplein, want tijdens deze nocturne wordt voor het eerst de nieuwe beiaard ingespeeld. Ruim twee jaar heeft het proces geduurd van sponsors zoeken en crowdfunding. De barokke klokkenkamer stond ongeveer 350 jaar leeg.

‘Nog even geduld, Bran. Als het donker wordt, gaat het spektakel beginnen.’ En inderdaad, zo rond negen uur schuift een luchtacrobaat over een koord van de school naar de kerktoren. Nu zijn de kinderen wel geïnteresseerd. Dit is het begin van een wervelende klank- en lichtshow.

Is een beiaard wel iets voor een gewone gemeente? In feite betekent het gratis muziek voor iedereen. En de band met het verleden en de toekomst wordt op die manier in een dorpsgemeenschap nauwer aangehaald. Vandaag kunnen wij voltooien waar onze voorouders mogelijk van droomden. En onze kinderen zullen straks de kans hebben om beiaard te leren spelen, een typisch Vlaams instrument en werelderfgoed.

Het plein ziet grijs van het volk. Als vrijwilliger van het Davidsfonds – want wij hebben als vereniging ook een klokje gesponsord – help ik een handje in de Duvelbar. Zo mis ik wel iets van de toespraken en van de steltenlopers. Maar de eerste beiaardklanken weten velen te ontroeren. En ook de gemeentebeiaardier – een blinde jongeman – wordt op een groot scherm voorgesteld. Hij zal zijn weg naar de torenkamer nog behoedzaam moeten zoeken.

Het is merkwaardig hoe deze hemelse muziek de mensen bij elkaar kan brengen. Voortaan zal er ook tijdens de markt een uurtje beiaardmuziek weerklinken. En in de zomer wordt een aantal concerten voorzien. Het is nog wat zoeken naar het beste plekje om te luisteren, want ook de windrichting speelt aardig mee.

De avond wordt afgesloten met een laserspektakel waarbij de kerktoren in prachtige kleuren gevat wordt. En uiteindelijk geven de kinderen grif toe dat deze feestelijke happening hun nog vele jaren zal bijblijven.

Jos

Vaders

Een van mijn oudste herinneringen speelt zich af in een winkel. Ik ben een jaar of twee en kijk omhoog langs de broekspijp van mijn vader waaraan ik me vastklamp. Maar het gezicht van de meneer daarboven is niet dat van mijn papa! Alarm! Gelukkig komt mijn echte vader me snel redden.

Vele jaren later moet ik mijn vader opbellen op zijn werk. We hadden thuis geen telefoon en dus gebeurde het bellen bij de buren. ‘Met Hein Janssen’, zegt een stem aan de andere kant van de lijn. De stem klinkt vreemd en de intonatie is heel anders dan thuis. No way dat ik geloof dat dit echt mijn vader is! ‘Zeg maar tegen mijn vader dat…’ begin ik, ook als de rare stem beweert wel degelijk mijn vader te zijn. Ik geloof hem niet, wat hij ook zegt. Ze lachen er in de familie nog steeds om.

Vaders herken je aan hun been, aan hun stem. Soms vergis je je, maar meestal weet je je vader feilloos te vinden. Vaders laten zich vinden, als ze verstoppertje spelen met hun jonge kinderen, maar ook alle jaren daarna. Ze hebben er een diepgeworteld instinct voor om op te duiken als hun kinderen hen nodig hebben.

Zo laat ook onze God zich vinden, als de vader die hij is. In bekende en minder bekende Bijbelverhalen duikt hij op: als een vader die met zijn voeten laat spelen door zijn ‘verloren’ zoon, als iemand die op de grond schrijft als zijn kind een fout heeft gemaakt, als iemand die iedereen het beste gunt, ook de werkers van het elfde uur, als iemand die onze tranen droogt en ons wakker schudt als het nodig is.

Een fijne vaderdag aan alle vaders, en dus ook aan God.

Kolet