De afgelopen week werd onze buurt opgeschrikt door een felle brand in een loods, pal naast ons huis. Samen met de buren hebben we gerend voor ons leven. Samen vreesden we dat de brand zou overslaan op onze huizen. Dikke, vieze, zwarte rook baande zich een weg door onze tuinen en onze woonsten.
De volgende dag loop ik wat verweesd door onze tuin. Ik kijk naar de zwartgeblakerde loods en ruik de intens scherpe brandgeur. Tussen de verkoolde bladeren in onze tuin zie ik ineens dat de bloemetjes van de ranunculus zijn open gekomen. Het contrast kan niet groter zijn.
De natuur heeft geen grootse dingen nodig om iets duidelijk te maken. Geen toeters en bellen. Te midden van al wat doods is, toont de ranunculus in alle stilte zijn gele pracht. Alsof die minuscule bloemetjes willen zeggen dat het allemaal terug goed komt. Soms moet je niet ver kijken. Soms zie je een moeilijk begrip als ‘verrijzenis’ gewoon in je eigen achtertuin.
Sylvie