GPS-liefde

Op vakantie gaan is altijd een soort test voor een relatie, zelfs als die al jarenlang standhoudt. Een nieuwe omgeving haalt mensen uit hun vaste gewoontes en dat kan weleens voor onzekerheid en prikkelbaarheid zorgen. Zeker als niet alles loopt zoals gepland, en dat doet het immers nooit.

De gps, nochtans meestal aangeschaft als een hulpmiddel bij het zoeken van de juiste weg, doet daar in de praktijk vaak nog een schepje bovenop. Want partners verschillen vaak in de mate waarin ze op de gps vertrouwen. Zo gaat het soms bij een uitstapje met de auto:

• Schatje, daar staat een pijl naar links naar Sarlat (of Dochamps of Bristol of vul maar in).
• Dat kan wel zijn, maar de gps zegt dat we rechtdoor moeten en ik volg de gps.
• Hier staat het weer, kijk! Het is echt de andere kant uit.
• Het heeft geen zin om een gps te hebben, als je hem niet volgt, hè. We zullen er wel geraken.
• Is dat normaal dat we over altijd maar smallere wegjes rijden? Zo dwars door het veld?
• Het zal een kortere binnenweg zijn, vermoed ik. Zo’n gps moet je niet onderschatten, hoor. Die vindt wegen die bijna niemand kent.
• Nu zitten we toch echt vast. Kijk, de weg loopt hier dood!

(Chauffeur keert de auto.)

Hoe reageer je op zo’n moment als partner?

• Ik had toch gezegd dat we de gps niet moesten volgen!
• Jij bent ook zo verschrikkelijk eigenwijs! Als die borden toch iets anders aangeven…
• Dat was dus de laatste keer dat ik naar jou en de gps luister.
• Ik weet niet of het nog de moeite is om naar Sarlat te gaan, tegen de tijd dat we daar aankomen is alles dicht.

Allemaal foute boel. De stemming is verpest. Het uitstapje kan zo geen succes meer worden.

De enige goede oplossing is om de gps de schuld te geven. Dat gaat nog gemakkelijker als de gps voordien al een naam heeft gekregen: Annie of Fernand of wat dan ook. Dan zeg je als partner gewoon iets als:

• Annie kent er weer echt helemaal niks van. Echt waardeloos, hè.
• Fernand is echt de slechtste gps die er bestaat, geloof ik. Je hebt er helemaal niks aan als het er op aankomt.
• Schandalig dat ze zoiets durven verkopen, hè? Maar we komen er wel. Dan doen we het gewoon met de kaart en de wegwijzers.

Een gezamenlijke vijand, de onbetrouwbare gps, doet wonderen voor de samenhorigheid. Je stelt bovendien een lekker kopje koffie op een terrasje in het vooruitzicht. Uitstapje en relatie in één klap gered. En Sint-Kristoffel glimlacht van op de achterbank.

Kolet

Vakantiejob

‘Je moet je dan toch maar even gaan presenteren,’ raad ik Marie aan, onze oudste kleindochter van net 15 jaar. Wat doet een beginnende tiener met zoveel vrije tijd in de vakantie? Ze is eerst met de KSA-VKSJ op kamp geweest en dat is weer reuzegoed meegevallen.

In ons dorp is er een nieuw eetcafé geopend, vlak onder de kerktoren, vanwaar je onze beiaard heel goed kunt beluisteren. En Marie droomt ervan om de hele wereld af te reizen. Japan komt nog wel op de eerste plaats van haar verlanglijstje.

‘Zou je dan niet wat gaan sparen?,’ zet ik haar meteen aan het denken. Zij is van nature een beetje minder zelfzeker. ‘Zal ik het wel kunnen?,’ vraagt ze zich met wat twijfels af. Want die praktische vaardigheden leer je niet zomaar op school.

In de theoretische vakken is er op haar rapport niets aan te merken. En een vakantiejob, precies in een brasserie, biedt heel wat kansen om ook de sociale vaardigheden in te oefenen. ‘The proof of the pudding is in the eating!’ Je leert het maar door het te proberen.

Met enige schroom heeft ze toch haar stoute schoenen aangetrokken. En ze mag het proberen, ook al is ze nog maar 15. Dan geldt er een beperkende regel van werken tot 20 uur ’s avonds. Als ze over een half jaar 16 wordt, kan ze al tot 23 uur aan de bak.

Als student in Leuven heb ik destijds ook in de Alma gewerkt, vooral in de kelder bij het afruimen. Wat je daar af en toe op de schotels vond, deed je soms even de wenkbrauwen fronsen. De band werd zelden stopgezet en je moest soms even inspringen voor iemand die wat trager was.

Toch deed ik die job eigenlijk wel graag en ik was blij toen ik er uitgepikt werd om een ander studentenrestaurant mee te helpen opruimen. Ook die klus heb ik geklaard en met de verdiende centen heb ik toen mijn eerste transistorradio gekocht.

Ondertussen zijn de tijden wel veranderd. Jongelui hebben aardig wat zakgeld nodig om naar een of ander muziekfestival te gaan. En Marie zal daar best al heel tevreden mee zijn. De wereld wacht wel.

Jos

Kruisje voor het slapengaan

Ze veegt het kruisje van haar voorhoofd. Vijf is ze nu. Nog maar vijf. Lap, nu al, denk ik.

Wat een dagelijks avondritueel is, van de generaties vóór ons doorgekregen, stelt mijn kleine kritische kleuter nu ineens in vraag. Ik leg iets uit over dat het betekent dat er altijd iemand is die voor haar zorgt en over haar waakt. Dat we dit als mama en papa voor haar wensen.

“Niet nodig,” zegt ze, “ze is al groot genoeg.” Maar ze zal in de plaats zelf haar knuffels een kruisje geven vanaf nu. Want daar zorgt zij voor. Dus draak en muis krijgen een kruisje.

Als ze ’s avonds slaapt, geef ik ze nog zelf snel een kruisje die kleine kleuter van mij.

Annelies