Een lichtje dat ons leidt

Mijn kleinzoon vindt het gezellig als ik een kaarsje aansteek bij het eten. Onze woensdagse pannenkoeken worden er op slag feestelijker door.

Een lichtje leidt je blik. Dat is zo voor het godslampje in de kerk, maar ook voor neonreclames aan de gevels van winkelpanden. Wij mensen worden als vanzelf aangetrokken door het licht.

Is het dan niet zalig dat precies Lichtmis het grote kinderfeest is in onze kerk?

Want ook kinderen leiden je blik naar wat er echt toe doet.

Ze zijn kleine lichtjes van God: vol verwondering, vol oprecht medeleven, vol enthousiasme. Door wat ze doen en zeggen, door wie ze zijn, helpen ze ons om zelf ook kinderen van God te worden en te blijven.

Daar kunnen we alleen maar dankbaar om zijn.

Kolet

Kerken

Wij gaan graag op reis, zolang de gezondheid dit ons nog toelaat. Dat is toch wat heel wat mensen ons duidelijk maken. Niet te lang, maar een weekje eens andere lucht inademen, om dan weer met veel genoegen thuis te komen. Want kinderen en kleinkinderen mag je ook niet te lang in de steek laten.

We brengen gewoonlijk een kleine attentie mee en dat verwachten onze jongste pappenheimers wel. Een zelfklevend souvenirtje met de naam van het land of een bekende stad, waar wij naartoe gingen. En uit Senegal kon ik zowaar enkele wilde diertjes in hout meenemen. Gewoonlijk passen wij die hebbedingetjes aan het karakter van de kinderen aan.

In ons reisschema proberen wij toch altijd een kerkbezoek en een eucharistie in te plannen. Soms vraagt dat wel wat zoeken. Vorig jaar waren wij in Griekenland net op het einde van de zondagsviering die eigenlijk een hele voormiddag duurt. Gelukkig was er in de namiddag nog een doopsel voorzien.

Dit werd een heel aparte belevenis. Ook als vreemden werden wij hartelijk uitgenodigd op de ceremonie met veel gezang en rituelen. Het kindje werd volledig uitgekleed en drie keer in de doopvont ondergedompeld. Daarna sneed de pope wat haren af en dan werd het in het doopkleed van de familie gewikkeld.

De receptie gebeurde buiten met suikerbonen en zoetigheden allerhande. De dag voordien waren wij in een klein kloostertje in de heuvels, waar wij ons eerst zedig moesten omhullen met doeken die de armen en benen volledig bedekten. Een jonge monnik kon ons in het Engels de geschiedenis van het klooster vertellen. Er waren nog banden met de Athosberg.

In Senegal waren ook enkele katholieke kerkjes te vinden. Op 8 december was er een priesterwijding in het Mariaheiligdom, de basiliek van Popenguine. Je kunt dat het beste met Scherpenheuvel vergelijken. En enkele dagen later in de kathedraal van Dakar waren we getuige van een heel sfeervolle en muzikale uitvaart.

Kerken zijn overal te vinden. Alleen moet je even de huidige bestemming achterhalen.

Jos

Slaap zacht

Ons slaapritueel is niet consequent. Pedagogisch gezien mag dat natuurlijk helemaal niet, maar onze kinderen zijn flexibel geworden. Zo vertel ik graag een half verzonnen verhaaltje over mijn kindertijd of lees ik voor uit een boekje. Daarna gaan ze hun bed in met hun knuffeldier en krijgen ze een kusje en een kruisje. Papa doet naar mijn gevoel lang over het naar bed brengen van de kinderen. Soms spelen ze volgens mij spelletjes tijdens het tandenpoetsen. Wat papa ook doet, is samen zingen. Ester van drie jaar en papa zitten dan samen op de vensterbank met zicht op het grote kruisbeeld dat we van een vriend kregen. Ze zingen het Onzevader dat Ester kent van in de kerk. Op een dag hoor ik Ester zeggen na het lied: “Jezus is lief hè papa.”

Ik voel me blij en fier. Ze verwoordt in kindertaal de kern van de blijde boodschap. Op vlak van geloofsopvoeding slaap ik vanaf nu op mijn beide oren.

Ruth

U zegt het maar

Stilte is niet alleen moeilijk voor kinderen. Het is ook niet zomaar gegeven aan iedere volwassene. In onze familie lijkt het soms de omgekeerde wereld. De ouders zijn luidruchtiger dan de kinderen en de opa’s en oma’s zijn luider dan de mama’s en papa’s. Tijdens de feesten gaat dat zo. Een oma loopt enthousiast op haar hurken achter een waggelende peuter aan. Een opa neemt zijn achternichtje in de maling. Weer een andere oma probeert drie kleinkinderen te vangen. Als er kadootjes zijn, is het de bende grootouders die uitbundig “opendoen, opendoen!” roept alsof hun leven ervan afhangt. En drie anderen roepen “dichtlaten, dichtlaten!”

Ook tijdens de liturgie kunnen ze intensief meedenken en soms laten ze het niet na om hun bedenkingen bijna luidop te uiten. Ze hebben mijn sympathie: de babyboomers die zich vragen blijven stellen. Ze zitten tenminste niet zomaar een beetje weg te dromen in de kerk. Ze gaan nog niet zover dat ze hun vinger opsteken tijdens een homilie om een interessante bedenking te maken. Hoe zou het zijn als de voorganger bij het begin van de homilie zou zeggen dat gelovigen hem gerust mogen bevragen? Opa en oma zouden wel antwoorden!

Voor mij is stilte niet altijd beter dan woorden. Onze God is een sprekende God. Sprekend alleen zullen we op Hem lijken…

Ruth

Puffen

Elke woensdag haal ik mijn kleinzoon met de fiets van school. Hij zit voorop en dat heeft het voordeel dat we al fietsend over van alles en nog wat kunnen praten. Als ik tenminste nog adem over heb, want de ‘heuvels’ van onze stad spelen me steeds meer parten.

Onlangs zat ik blijkbaar zo erg te hijgen en te puffen, dat mijn kleinzoon medelijden kreeg. ‘Ik ben zwaar, hè oma’, zei hij empathisch.

‘Ja,’ beaamde ik, ‘jij groeit altijd maar en ik niet meer!’

Hij zweeg even nadenkend. ‘Jij groeit niet meer, maar je verjaart nog wel, oma’, troostte hij me toen.

En gelijk heeft hij. Het is tenslotte een rijkdom om elk jaar een jaartje ouder te mogen worden. Om volwassen kinderen te mogen hebben en je kleinkind te mogen zien opgroeien.

Soms heb je een kleinzoon nodig om dat te beseffen.

Het hijgen en puffen zal ik dan wel voor lief nemen. Net als het feit dat mijn kleinzoon me steeds vaker inmaakt bij het kaarten en nu al sneller kan lopen dan ik.

Ouder worden is bitterzoet: je verliest heel wat, maar je krijgt er ook veel moois voor in de plaats. Wat je krijgt, is van een andere orde dan wat je verliest. Van de orde van het koninkrijk van God, denk ik soms: kleine mosterdzaadjes die kostbare parels blijken te zijn. Een mens kan nog veel leren, ook als hij ouder wordt.

 

Kolet