Bij een glas rode wijn

Trouwuitnodigingen rondbrengen zorgt dat je op heel wat plaatsen blijft hangen om een praatje te doen. Zo ging ik langs bij de buren die samen met hun drie kinderen pannenkoeken aan het bakken waren. We spraken af om een burenborrel te doen en legden meteen al een datum vast.

Bij buurvrouw van twee huizen verder, een weduwe van 80+ die nog heel gezwind op en neer fietst, was om 20u de deur al goed gesloten. Toen ik liet horen dat ik het was, ging de deur open. ‘Kom toch binnen, wat fijn dat je langs komt’. Ik volg haar door de lange gang en zet me neer in de zetel. ‘Iets drinken? Misschien een glaasje wijn?’ Ik maak de bedenking bij mezelf: ik heb nog heel wat adressen te schrijven, maar… Dan antwoord ik: ‘Heel graag!’ ‘Wit of rood?’ ‘Dan graag rood als het kan.’

De fles en twee glazen komen op tafel, samen met een doos pralines. En voor ik het weet zijn we twee uur en een heel fijn gesprek verder. Ik wandel met een warm gevoel terug naar huis.

Luisteren is helemaal niet moeilijk.

Els

Brossen

‘En waar moet je deze week donderdag naartoe?’, vraag ik aan Marie die straks 16 wordt. Onze oudste kleindochter heeft zich vastgebeten in de acties rond het klimaat. Samen met haar ouders en broers is zij op een zondag in Brussel gaan betogen met de trein. Dat gebeurde vorig jaar al en sindsdien heeft zij geen enkele actie meer gemist.

Zij is eveneens overtuigd vegetariër en wellicht hangen veel van die dingen met elkaar samen. Met enkele vriendinnen besloot zij van vandaag op morgen om geen vlees meer te eten. Zij hebben zich nog niet bekeerd tot het ‘veganisme’. Als een dergelijk idee in haar hoofd zit, is dat daar met geen stokken uit te krijgen.

Niet dat wij daar wakker van liggen. In onze jeugd moesten wij de gebruiken en gewoonten van onze ouders en leermeesters op school, en van de priesters en de Kerk, zonder al te veel tegenpruttelen naleven. Wij hebben dat op een of andere manier overleefd, maar of het altijd zo gezond was, is een andere vraag.

Gelukkig maar dat er vandaag veel meer ruimte is voor overleg en flexibiliteit. De kleinkinderen bespreken die zaken tegenwoordig in de klas en ook thuis met hun ouders. En de school zelf biedt de ruimte om – met zo weinig mogelijk lessenverlies – een betoging in een of andere stad mogelijk te maken.

Daar staat dan wel tegenover dat Marie de medeleerlingen op een welbepaald tijdstip moet informeren over de gang van zaken tijdens die manifestaties. Als die klimaatacties op een zondag of een vrije dag plaatsvinden, brengt dit heel wat minder problemen mee voor de schoolorganisatie.

De thema’s die in onze jeugd aan de orde waren, hadden vaak te maken met sociale problemen of met de wereldvrede. De accenten zijn nu wel verlegd naar een gemeenschappelijke thematiek voor jong en oud en de jongeren van vandaag vinden dan nieuwe vormen uit om hun mening duidelijk te maken.

Straks vraagt Marie ons nog om mee te gaan betogen. Waarom ook niet? Als dat maar in overeenstemming is met haar geplande vakantiereis naar Kos.

Jos

De wereld uitleggen

Hoe ouder je wordt, hoe ingewikkelder de wereld lijkt te worden. Dat ervaar ik elke dag aan den lijve. En zelfs mijn vijfjarige kleinzoon ontdekt meer en meer hoe complex het leven is. Zijn hersenen werken op volle toeren om de samenhang te kunnen zien en alles in elkaar te passen. Af en toe heeft hij een bui waarin hij de wereld uitlegt.

‘God heeft de wereld gemaakt’, zegt hij, terwijl hij met zijn handen een soort bolvorm aangeeft. ‘Zo helemaal rond.’ Hij denkt even na over de volgende stap. ‘En toen heeft God “START” gezegd.’

Ik knik. Ja, zo moet het ongeveer gegaan zijn.

‘En toen waren er mensen en er werden altijd maar meer kinderen geboren’, gaat kleinzoon verder. En die plantten bomen en bouwden huizen, heel de wereld vol. Eerst maakten ze vuur met hout en daarna deden ze veel uitvindingen.’

Hij stopt met uitleggen en gaat verder bouwen aan zijn zelfbedachte raket op drie wielen. Hij oefent alvast op de geluiden die het ding straks zal maken als het door de lucht vliegt.

Ik denk nog even verder. Het duizelt mij als ik stilsta bij wat er na die eerste “START” allemaal ontplooid is. Mooie en goede dingen, maar ook veel scheefgroei en pijn. Alles en iedereen heeft zijn plekje op onze wereldbol.

Hoe ouder ik word, hoe minder ik van God en de wereld begrijp. Maar zolang de aarde draait, draai ik graag mee, alle levensdagen die ik krijg. En soms laat ik me met plezier door kleinzoon de wereld uitleggen.

Kolet

Natuurlijk

Ik heb supertoffe vrienden. Als zij op bezoek komen, gaan we wandelen en zingen we meerstemmige liedjes. We koken samen een vegetarische maaltijd en bakken biologische koekjes. Blij word ik ervan. Met mijn lief heb ik voor de komst van de kinderen met de fiets het hele land doorkruist. Prachtige landschappen hebben we gezien.

Op vakantie gaan, lukt ook dichtbij huis. Voor mij zijn dit voorbeelden van ecologie in de praktijk. Je mag genieten van het leven, zonder de natuur te schaden. Het is al vanaf mijn kindertijd dat ik droom van ecologisch leven. Op kamp met Broederlijk Delen werd er ook gefeest en gevierd op een faire en ecologische manier. Een gezonde, milieuvriendelijke levensstijl leidt tot sociale rechtvaardigheid.

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik vaak inconsequent ben. Mijn vrienden zijn vegetariër, ik niet. Ik neem vaak de tijd niet om gezond en vegetarisch te eten. Ik ga met de auto naar het werk en breng de kinderen met de auto naar het zwemmen en de muziekles. Ik hou van water dus van lange douches. Mijn liefste moet altijd de restjes opeten omdat ik daar geen zin in heb. Ik heb vroeger verre vliegtuigreizen gemaakt. Ik ben zelfs niet gaan betogen, al heb ik veel sympathie voor de jongeren.

Toch voel ik me gemotiveerd. Wat me beweegt, is de natuur zelf. Ik vind het een mooie gedachte dat wij gemaakt zijn van stof van de aarde (Gen. 2) en dat we tot stof zullen wederkeren. Mensen behoren tot de aarde.

Wat ons te doen staat, is de zorg voor God, zoals Etty Hillesum het schrijft: ‘God, ik zal u behoeden in deze tijd’.  Alles van waarde is weerloos, daarom te behoeden. Wat is het mooiste geschenk? Ik word al rustig en blij van een wandeling door de velden dichtbij huis, samen met de kinderen. Dan ervaar ik God dichtbij, ook al ben ik verre van perfect.

Ruth