Op wereldreis

Ik zou er vroeger niet mee akkoord zijn gegaan dat je sterker kan worden door pijn en moeilijkheden. Ik vond het lijden op geen enkele manier aan te prijzen. Je kan daar niets uit leren, vond ik. ‘Waarom laat God het toe?’ leek me een gerechtvaardigde vraag. Die vraag moet je open kunnen laten. We hebben als mens geen antwoord. Alleen heb ik nu het gevoel dat ik dankzij het lijden dat ik meemaakte, ben wie ik ben. Gelukkig ben ik dat het zo is. Het heeft niet voor een fantastische carrière gezorgd. Ik ga met vele mensen op weg, maar het zorgt met een aantal personen regelmatig voor strubbelingen. Maar deze levensweg zorgt ervoor dat ik scherp aanvoel wat echt belangrijk is. Ik voel me verwant met mijn nicht die een wereldreis van een jaar gemaakt heeft en daardoor andere waarden lijkt te hebben dan leeftijdsgenoten. Zo kiest ze voor tweedehandskledij voor haar kindjes, voor vegetarisch eten, voor minder werken en meer tijd voor het gezin,… Ook ik leef een beetje als een ‘vreemde eend’ in deze samenleving maar ik vind dat nu niet erg meer. Ik ben dankbaar als ik op een gelovige gezinsvakantie kan thuiskomen. Helemaal mee met de mode en de trends ben ik nooit geweest, daarvoor had ik teveel andere idealen. Misschien hebben de moeilijkheden en het lijden me ergens gelouterd. Misschien waren zij mijn wereldreis naar méér stilte, samenhorigheid en soberheid.

Ruth

Maaltijd

“Kleng”, een mes valt op de grond. We zijn met de kinderen aan het avondeten. Jade van zeven weet dat ze bij de maaltijden moet stilzitten, maar ze wil een move tonen van haar dansje op het schoolfeest en haar lijfje is alvast aan het bewegen. “Eerst je bord leegeten”, zeg ik tegen Jade. Ze werpt me een vernietigende blik toe. Ondertussen zit Imre van elf te zingen over een gruffalo terwijl Rune van dertien vol vuur de werking van windturbines uitlegt. In mijn ooghoek zie ik dat hij zijn smartphone mee aan tafel heeft gesmokkeld.
Eten verloopt bij ons chaotisch. We hebben nochtans duidelijke afspraken. We praten elk om de beurt en we luisteren naar elkaar. We proeven van alles wat er op tafel staat, ook al lusten we het niet. We blijven aan tafel zitten tot iedereen klaar is. We nemen geen schermen mee aan tafel.
We weten het allemaal, maar als het moment daar is, dan durft het al eens uit de hand te lopen. Geregeld voel ik me een dirigent die aangeeft wie wanneer mag spreken en die alles in goede banen probeert te leiden. Soms maken we ons boos en vragen we ons af waarom in ons gezin niet kan wat in de opvoedingsboekjes vanzelfsprekend is. En ooit kregen Bert en ik gewoon de slappe lach. Omdat het bij ons zo’n zootje is.
Enkele keren zette ik stiekem de filmcamera op het aanrecht om van daaruit onze maaltijden te filmen. Voor later. Voor als ik in een rustig woonzorgcentrum woon. Dan ga ik kijken naar wat ooit was: de chaos, het lawaai, het gewemel, de scènes over vieze boontjes en de jongste die eet als een holbewoner. En o, wat ga ik dat dan missen, dat imperfecte gezin van ons!

Sylvie

Moederdag

‘Binnenkort is het moederdag’, zeg ik tegen mijn kleinzoon.
‘Dat weet ik’, zegt hij droog.
‘Heb jij op school iets gemaakt voor moederdag?’ vraag ik.
‘Dat mag ik niet verklappen’, zegt hij vastbesloten.
‘Maar aan mij toch wel’, probeer ik. ‘Ik zeg er natuurlijk niets over aan je mama.’
Maar kleinzoon schudt zijn hoofd. Niks vertellen is niks vertellen.
En oma’s en mama’s zijn op het vlak van geheimhouding duidelijk niet te vertrouwen.
‘Heb je iets getekend voor je mama?’ pols ik nog.
‘Nee’, zegt hij kortaf.
‘Iets geknutseld misschien? Of ga je dat nog doen?’
Hij knikt, maar weigert meer uitleg te geven.
Ook over een tekstje kom ik niets te weten.

In gedachten laat ik de moederdagknutsels de revue passeren die ik ooit zelf kreeg: een moedermedaille, een volgeplakt bekertje voor een theelichtje, papieren bloemen op rietjes, een beschilderd beeldje van zoutdeeg dat een of ander dier voorstelde. Mijn kinderen waren geen grote knutseltalenten, maar het was het ritueel dat telde.

Dat is het fijne van moederdagcadeautjes: ze mogen stuntelig zijn, want ze worden gegeven met een warm hart. En daar smelt elke moeder van.

Aan alle mama’s: een heerlijke moederdag!

Kolet