Ongewenste indringers

Daags voor we op reis vertrekken, hebben we last van ongewenste indringers. Via een of andere kleine opening vinden tientallen mieren de weg naar onze woonkamer. Tussen het inpakken door ga ik nog om een product bij de apotheek en breng ik mijn schoonouders op de hoogte. Terwijl we weg zijn, logeren ze namelijk in ons huis. Niet om op te passen – dat ook natuurlijk – maar om er even tussenuit te zijn.

Eenmaal op onze bestemming ben ik de mieren vlug vergeten. Tot mijn echtgenoot enkele dagen later even naar huis belt. Er blijkt sprake van een heuse mierenplaag. Gelukkig doet mijn schoonmoeder er alles aan om ze onder controle te krijgen. Desondanks slaap ik die nacht slecht en word ik de volgende dag wakker met zeurende hoofdpijn. Ik maak me zorgen: wat als het niet lukt die plaag te bestrijden? Wat als we bij thuiskomst een huis vol mieren aantreffen? We hebben immers daags nadien meteen al bezoek. Van goeie vrienden weliswaar, maar een woonkamer vol mieren, daar zit toch niemand op te wachten? Tientallen doemgedachten en scenario’s door mijn hoofd. Geen wonder dat ik de pijn in mijn hoofd niet onder controle krijg.

Helaas brengt al dat gepieker me zoals gewoonlijk geen stap vooruit. Dus pak ik pen en papier, zoals ik wel vaker doe de jongste weken. Eens zien waar de mieren me brengen als ik mijn gedachten en vooral mijn gevoelens de vrije loop laat en elke vorm van controle laat varen. Ik hoef niet veel en lang te schrijven. ‘Controle’ blijkt al vlug het sleutelwoord. Ik hou namelijk niet van ongewenste indringers. Gelukkig besef ik vrij vlug dat ik op tweeduizend kilometer van huis weinig tot niets kan ondernemen. En dat je zorgen maken over iets wat je niet in de hand hebt, het vakantiegevoel niet ten goede komt.

Beetje bij beetje neemt vertrouwen opnieuw de overhand en verdwijnen de mieren uit mijn hoofd én – zo blijkt enkele dagen later – ook uit ons huis. Bij thuiskomst blijkt alles terug zoals voorheen. Of toch niet helemaal. De mieren zijn dan wel verdwenen en ons huis ligt er, zoals verwacht, kraaknet bij, maar ik ben niet meer zoals voorheen. Zoals dat wel vaker na een vakantie het geval is… Doorgaans heb ik het niet zo voor gasten als we niet thuis zijn. Ook daar zit wellicht mijn controlerende kantje voor iets tussen. Nu echter ben ik dankbaar, want wie weet wat we hadden aangetroffen als ons huis niet bewoond was geweest? Laat die gasten dus maar komen, al verkies ik uiteraard mensen boven mieren… Met een beetje controle is niets mis…

Liselotte

Maak je geen zorgen

Ik zit ’s ochtends aan de ontbijttafel. Het is vakantie en ik geniet van een kop granenkoffie. “Kijk naar de vogels in de lucht en de lelies op het veld”, zegt Jezus. Deze ochtend is het zo’n ochtend om te genieten van kleine, gewone, gratuite dingen. Het kamp van onze zoon Imre start pas om 9u en er is alle tijd om langzaam wakker te worden. Ik vertrouw, alles komt goed.

Om 8u verschijnt Imre met een slaapkop in de keuken. Hij eet langzaam zijn boterham.
“O ja”, zegt hij ineens, “het kamp begint vandaag een half uur vroeger want we gaan met de bus naar Heverlee om vlotten te bouwen.”
Ik spring recht. “Dan moeten we nú vertrekken.”
Ik spurt naar de voordeur en hoor nog net “En we moeten reservekledij meenemen voor als we van het vlot vallen. En muggenmelk. En een zwembroek. Maar de mijne is te klein, ik moet een nieuwe.”

Ik gris een stapeltje kleren uit Imres kast en vis de zwembroeken van oudere broer Rune uit de zwemzak. We springen in de auto. Ik bereken dat we een kwartier nodig hebben om op de bestemming te geraken. Op de achterbank past Imre zwembroeken.
Net op tijd komen we aan. De bus staat vertrekkensklaar. Met een stralende glimlach stapt Imre op. Niets aan de hand.

“Maak je geen zorgen om de dag van morgen”, zegt Jezus.
Ik wou dat ik dat kon. Of dat ik volledig ‘zen’ bleef bij al dat kunst- en vliegwerk.
Jezus’ uitspraak is uiteraard breder bedoeld dan de dagdagelijkse rush. Uiteindelijk blijven we gedragen, wat er ook gebeurt.
Maar ik besluit toch dat er in de tijd van Jezus geen bussen en dagkampjes waren. Of er bestonden toen alleen kindertjes met een gestructureerd hoofd. En passende zwembroeken.

Sylvie

Fietsen

‘Ik denk wel dat je er nu klaar voor bent,’ vertel ik aan Bran van bijna 15, die straks met de fiets op KSA-kamp vertrekt. Na de laatste proefwerken had ik hem beloofd om eens te gaan trainen. Want ruim 100 km naar Bocholt in de zomerzon is geen sinecure.

Op een warme lenteavond vertrokken we dus rond 7 uur naar Mechelen, vooral langs fietspaden op de dijken, die ik al dikwijls verkend had. Voor hem was alles nog nieuw en op een goed uurtje hadden we die 20 km overbrugd.

Op een jaar tijd is hij groter, taaier en peziger geworden. Vorig jaar had hij de afstand naar het kamp met moeite overleefd, maar dit jaar was er geen enkel probleem. Na een verfrissing op een terrasje konden we met nieuwe moed de terugtocht aanvatten, zodat we nog voor het donker weer thuis zouden zijn. Hij kon al aardig wat sprintjes trekken.

Onderweg kwamen we heel wat dieren en fietsers tegen. Altijd leuk als je je niet alleen voelt in de wereld. Met Bran heb ik alvast afgesproken om na het kamp eens een dagtocht naar Lier te maken, ook haast helemaal in het groen op de dijken. Hij zal die 60 km nu wel aankunnen.

Zijn drie jaar jongere broer Naud is nog maar één keer op kamp geweest. Hij zou wel willen, maar het is allemaal nog te ver en te lang. Daarom wilden wij zijn nieuwe fiets eens uitproberen in de buurt. ‘Dit is het huis waar ik 72 jaar geleden geboren ben,’ vertel ik hem bij de Mariakapel van Overheide.

En we gaan even binnen om een kaarsje te branden, voor zijn vrienden, die hij nu deze tien dagen wel mist en ook voor Leon, het kindje van een tweeling, dat nog voor zijn verjaardag aan wiegendood overleed. Dat was zijn speelkameraadje toen zij mochten babysitten.

In Opdorp raken we bijna in een wielerwedstrijd verzeild, maar we kunnen langs een veldweg ontkomen. We bezoeken even de speeltuin van mijn eigen jeugd, die nog altijd aantrekkelijk is voor kinderen. Ook Naud is wellicht al klaar nu voor de grote vakantierit naar Neerpelt.

Leuk is het om al fietsend door de zomer te zweven.

Jos