Eigenlijk stelt leeftijd geen deadline om een nieuwe opdracht aan te nemen. Of je zou ook kunnen zeggen dat senioren zo oud zijn als ze zich voelen. Als je ambtshalve met pensioen bent, vind je na en naast de arbeid toch nog heel wat andere activiteiten die de moeite waard zijn.
Bijna 40 jaar ben ik verantwoordelijk geweest voor de Gelovige Gezinsgroepen in Vlaanderen. Stilaan was ik in die spiritualiteitsbeweging gegroeid na de vraag om de redactie van de Maandbrief op mij te nemen. Het was mijn vroegere professor Germaanse Filologie in Leuven, Herman Servotte, die aan de deur kwam kloppen.
Het bleek een interessante combinatie van schrijven en redactie van tekstmateriaal. Aanvankelijk moest er elke maand weer een nummer samengesteld worden. Later werd mij ook gevraagd om als secretaris van de beweging op te treden en om de boekhouding op te volgen. Uiteenlopende taken die toch heel wat voldoening gaven.
Maar in 2017 kwam er een einde aan de Gezinsgroepen als nationale beweging. Wel bestaan er nog heel wat groepen die rustig verder gaan op het elan dat zij 40 jaar en meer aangekweekt hebben. Dat is maar goed ook. Want hun engagement is ook in de plaatselijke Kerk zichtbaar, zij het als koorlid, catechist, voorganger in gebedsvieringen en uitvaarten.
En toen kwam een oude studiemakker uit Leuven weer eens aan mijn mouw trekken. Jan wist ook dat mijn opdracht in de Gezinsgroepen beëindigd was. En als nationale pastor van Adem-Tocht was hij op zoek naar een vervanger voor het aartsbisdom Mechelen-Brussel. Het heeft nog wel een jaar geduurd voor ik er klaar voor was.
Wat mij opvalt, is dat deze maandelijkse gesprekskringen van senioren de deelnemers veel deugd verschaffen. Het gaat hier niet direct om gezinnen die eraan deelnemen, maar om geïnteresseerde individuen die onder begeleiding van een pastor en met de hulp van het kleurrijke tijdschrift elke maand een religieus thema bespreken.
De spiritualiteit verschilt een beetje, maar dat is niet onoverkomelijk.
Jos
I wonder 