Niet meer de beste

Papa of mama worden is een bijzondere gebeurtenis, het begin van een lange geschiedenis. Je leert er misschien nog meer zelf van dan wat je je kind aanleert.
In het begin lijkt het alsof je in alles de betere bent van je kind. Je kunt beter lopen en praten, eten en slapen. Alleen van genieten ben je niet zo zeker.

Maar heel langzaam, eerst nog zonder dat je er erg in hebt, steekt je kind je hier en daar voorbij. Op een dag kunnen ze sneller lopen dan jij. Je denkt eerst nog dat het een toevalstreffer is, maar als die keer op keer bevestigd wordt, moet je de waarheid onder ogen zien. Ik vergeet nooit de dag waarop mijn man afgepeigerd terugkwam van een wandeling met onze vijftienjarige zoon met opeens langere benen dan hij. Voor elke stap van zoonlief had hij er nog een huppelpasje bij moeten zetten en dat woog stevig door na zeven kilometer.

Je kinderen gaan op Erasmus. Als je ze brengt, moet je voor hen nog de drankjes bestellen in het café in de vreemde taal. Maar als je ze komt ophalen, laten ze je in hun snelle interventies met je mond vol tanden staan. Je luistert en geniet met een hart vol trots en weemoed tegelijk.

Ze hebben een veel grotere schermwijsheid dan jij en je merkt dat ze geduld moeten oefenen om je op dat vlak iets uit te leggen. Ze rijden inmiddels zelfzekerder auto dan jij. Ze weten vaak sneller hoe je iets opzoekt of aanpakt. Ze maken zelfs betere granola dan jij.

Je staat stilaan vooral glimlachend aan de zijlijn. Dag na dag lijken ze het erin te hameren, voor hen volledig onbewust: jij bent al lang niet meer in alles de beste. Zij staan inmiddels midden in het leven en jij schuift langzaam maar zeker op naar de marge.

Het is een bijzondere leerschool, het ouderschap. Ik vraag me wel eens af hoe mensen zonder kinderen in hun omgeving dat ervaren. Zouden die tot het einde van hun leven blijven geloven dat ze in alles de beste zijn? Vast niet, ze krijgen die harde les dan wel van iemand anders. Wellicht is ouderschap nog de zachtste leerschool van het leven. Omdat de zachte pijn van verlies onmiddellijk getroost wordt door een stevige dosis trots en dankbaarheid. Het leven zit mooi in elkaar.

Kolet

Moeke 70

‘I’m a big big girl, in a big big world,’ zo begon Ria het welkomstwoord ter gelegenheid van haar zeventigste verjaardag. Wij laten meestal geen enkele zomaar voorbijgaan, maar die met een rond getal krijgen wat extra kleur.

Onze kinderen en kleinkinderen hadden die heuglijke dag toch al heel lang voorbereid. De voorbode was er enkele maanden geleden aangekomen: een elektrische fiets. Het was de bedoeling om eerst even een proefritje te gaan doen, maar het verschil met een gewone fiets was zo aanlokkelijk dat hij meteen aangekocht werd.

Want fietsen is onze regel wel. De meeste boodschappen die niet te ver of te zwaar zijn, worden met de fiets gehaald. Ook als je zeventig bent, blijft bewegen belangrijk. Bewegen met het hoofd, het hart en handen en voeten. Zo was ook het verjaardagsfeest voorbereid.

We waren een week tevoren samen in een prachtig groot huis in de Ardennen. Tijdens de lange wandelingen was er voldoende gelegenheid om teksten te schrijven en liedjes te formuleren. De kleinkinderen werden als ‘slimste mensjes’ geïnterviewd over Moeke.
Met onze grote kinderen gingen we op de vooravond van het feest in een gerenommeerd restaurant uit eten. Een paar keer per jaar mag dit wel eens. In de zondagsviering werd ook even stilgestaan bij de dank voor een leven lang met zorg voor klein en groot.

En de grote familie langs twee kanten was op het feest uitgenodigd. De meesten waren aanwezig op de eenvoudige, maar feestelijke lunch. Hun bijdrage was het dessert, en, zoals in de Bijbel, was er overvloed voor nog enkele dagen.

De animatie kwam van familie, kinderen en kleinkinderen. Met woord en dans en klank wist iedereen zijn steentje bij te dragen. En het slotlied ‘Zie je graag’ werd door alle feestvierders uit volle borst meegezongen en –gedanst.

Ja, er zijn nog blijde dagen in het leven. Foto’s en filmpjes zijn tegenwoordig gemakkelijk te maken. Zo kunnen we die momenten blijven koesteren en genieten we met ontroering van de creativiteit van ons nageslacht.

Jos