Kerststal

‘Het kindje Jezus ligt nog niet in de kribbe’, constateert mijn kleinzoon.
Ik knik. ‘Dat mag jij zoals elk jaar doen op kerstavond’, zeg ik. Ik geniet al van tevoren van de ernst waarmee hij zich als jongste van de familie jaarlijks van zijn belangrijke taak kwijt.
Maar kleinzoon gaat niet mee in mijn kerstvervoering. ‘Waar staan die anderen dan nu al naar te kijken?’ vraagt hij schamper.
Hij heeft gelijk. Het ziet er behoorlijk idioot uit.
Maria kijkt met gevouwen handen naar de lege voederbak, terwijl Jozef bijlicht met zijn lantaarn. De herders staren allemaal naar hetzelfde lege punt. Zelfs de koningen komen in de verte al aangeschuifeld met hun blik naar de kribbe zonder Jezus.
Alleen de schapen grazen zoals altijd vrolijk verder. En de engel kijkt naar ons, dat is altijd raak.
‘Ze moeten nog even wachten tot Kerstmis’, zeg ik.
Kleinzoon is duidelijk geen kleuter meer. Hij vindt het raar als mensen staan te kijken als er niks te zien is. Opgroeien is soms heel ontluisterend.
Maar als hij even later helemaal opgaat in het verhaal dat ik hem voorlees, ben ik weer gerustgesteld. En ook als hij daarna een strijd op leven en dood uitvecht met twee van zijn vliegtuigjes.
Zien wat onzichtbaar is, hij kan het nog. Hopelijk raakt hij dat nooit helemaal kwijt.
Met Kerstmis zal hij vol overgave het kindje in de kribbe leggen. Zodat iedereen met eigen ogen kan zien waar hij of zij op wacht.

Kolet

Kijk naar de zon

Dat doen wij de laatste dagen meer en meer. Want wij hebben dit jaar de stap gezet naar de installatie van zonnepanelen op ons dak. Het had heel wat voeten in de aarde, want de dakwerkers hebben de laatste tijd overvloedig veel werk, omdat er blijkbaar zoveel appartementen gebouwd worden.

Onze oude asbestleien van bijna vijftig jaar moesten eerst vervangen worden door mooie zwarte dakpannen. Over een goede 20 jaar zou in Vlaanderen dat gevaarlijke en giftige asbest volledig moeten verdwijnen, want het is een sluipmoordenaar. We vonden, samen met onze kinderen en kleinkinderen, dat het tijd was voor onze bijdrage aan het milieu.

Betogen in Brussel voor het klimaat laten we liever aan hen over, maar de woorden van onze paus Franciscus in verband met onze planeet – Laudato Si’ – hebben we toch altijd ter harte genomen. Hopelijk hebben zijn profetische standpunten ook invloed op de politici die zich noodgedwongen bezig moeten houden met klimaatwetgeving.

Wij kijken nu dus elke dag met spanning uit naar de zon. Vroeger was dat ook al zo. Nana Mouskouri zong in 1970 het meezingertje ‘Le tournesol’, een vertaling van het Engelse liedje ‘Turn on the Sun’. Dat was nog in de tijd van onze jeugdkampen met de KSA. En ook de tijd van de zogenoemde beatmissen.

Ik vond het wel leuk om voor die bekende melodieën wat woorden te zoeken, die op kamp of in de kerk met de kinderen gezongen konden worden, zoals bijvoorbeeld ‘Kijk naar de zon… en dank de Heer voor ’t leven.’

Het is opvallend dat sommige van die liederen vandaag, bijna vijftig jaar later, nog gezongen worden. Zoals ‘Echte vriendschap zal niet wijken’ in de uitvaartliturgie. Woorden en muziek zijn van alle tijden en de jeugd is daar nog altijd gevoelig voor.
Hoewel de muzikaliteit er soms op achteruitgaat of andere vormen aanneemt. De Chirojongens op het feest van Christus Koning zongen hun liederen in de stijl van het ‘rappen’, zonder muzikale begeleiding. Voor ons geen probleem, zolang de zon maar schijnt!

Jos