‘Ik hoop dat jullie die avond zeker thuis zijn, ‘ had onze dochter Lieve gezegd. Zij komt ons af en toe interviewen over opvoeding van kinderen en zo. Zij is net de 40 voorbij en geeft Nederlands aan volwassenen in Brussel. Heel wat migranten zitten bij haar in de klas.
Zij heeft al een bijzonder parcours doorlopen in haar boeiende leven met veel zorg en variatie. Haar studiekeuze op 18 was niet zo gemakkelijk. Kiezen is soms moeilijk voor haar. Ik herinner me nog dat wij toen gewerkt hebben met eliminatie.
En wat bleef er uiteindelijk over? Kunstwetenschappen. Misschien een vak dat niet zo meteen in de markt ligt, maar de basis is belangrijk. En met al die knowhow van schoonheid en zorg voor de schepping heeft zij na haar tijd in Leuven een wereldreis ondernomen met haar vriendin.
Voor ons was dit ook een bijzondere aangelegenheid, want wij zijn haar tussen Kerstmis 2001 en Nieuwjaar gaan bezoeken in Nepal. Kathmandu en Bhaktapur gaven ons toch wel een echte cultuurschok.
Misschien kreeg zij de weerbots van die avontuurlijke reis, want een tijdje later ging het niet zo goed met haar. Voor een burn-out was zij wellicht nog wat jong, maar een depressie kondigde zich aan. Wij hebben haar dan zo goed mogelijk opgevangen, haar werk stopgezet en haar enkele maanden rust gegund.
Het waren moeilijke tijden, maar stilaan ging het weer beter. Zij beseft zelf maar al te goed dat zij moet leren luisteren naar de signalen van haar lichaam en haar geest. Onlangs ging zij zelfs in Drongen een weekje op ‘retraite’ om haar leven wat in ogenschouw te nemen.
En dan die avond kwam het eruit: ‘Zij kende haar vriend Sam nu al enkele jaren.’ En inderdaad, binnenkort gaan zij trouwen. De datum is vastgelegd voor de zomer. Zij zijn al op bezoek geweest bij een wijze pater om zich wat voor te bereiden. Voor ons en onze andere kinderen was het een verrassing, maar de vormen van vandaag zijn niet meer wat zij in onze jeugd waren.
Ze zien er allebei gelukkig uit en dat is toch wat telt.
Jos
I wonder 