Er komt een berichtje van Marie binnen, onze kleindochter van 17. Of ik nog het bekende book ‘To Kill a Mockingbird’ (of ‘Spaar de spotvogel’) van Harper Lee heb. In onze jeugd was dat een echte klassieker. Ik herinner me nog dat wij op school, ergens in het begin van de jaren 60, de film mochten zien met Gregory Peck.
Dat wordt even zoeken, maar gelukkig heb ik de klassiekers een beetje apart gesorteerd. Het thema van rassendiscriminatie zal haar nu wellicht sterk interesseren. De volgende dag komt zij het veilig ophalen in onze veranda. Daar kan ze ook nog wat andere bekende schrijvers ontdekken, zoals Graham Greene, D.H. Lawrence, Patrick White, Albert Camus.
Marie is een echt leesbeest. Zij gaat straks naar het laatste jaar secundair. Of zij voor literatuur of wetenschappen zal kiezen, is nog niet meteen duidelijk in dit turbulente schooljaar. En ook het volgende kondigt zich nogal chaotisch aan. Maar we vertrouwen erop dat alles weer goed komt.
Want de bubbels mogen groter worden en we kunnen weer met heel wat mensen naar de kerk op zondag. Het zal geleden zijn van 8 maart dat wij in de viering mochten zingen. De voorzangers stonden dan wel veilig bovenaan op het doksaal. Maar zelfs dat is nu niet meteen toegelaten: slechts één organist en één voorzanger.
Het doet wel een beetje pijn. Alle vormsel- en communievieringen zijn meteen doorgeschoven naar het najaar. Wij hadden geluk dat Marie als zestienjarige nog gevormd kon worden in het begin van februari. Dat was een van de laatste feestelijke vieringen in onze parochiekerk.
Sindsdien hebben we de grote feesten, zoals Pasen, Hemelvaart en Pinksteren moeten volgen op tv. En op zondagmorgen is er wel wat te vinden, ofwel bij ons, of in Nederland, of in Duitsland, of in Frankrijk, of in Italië. En dan heb je ook nog ‘Songs of Praise’ in Engeland.
Zo ga je weer ‘back to basics’, met een heel eenvoudige liturgie en beperkte, maar toch zuivere samenzang. Het is heel verschillend, maar dat is ook weer verrijkend.
Jos
I wonder 