Het kleine zien

In het park met mijn kleinzoon valt het me een paar keer op: hij ziet alles wat klein is veel beter dan ik. Het begint al als ik hem geconcentreerd bezig zie met een verdord eikenblad.
‘Wat is er zo speciaal aan dat blaadje?’ vraag ik.
‘Ik heb een sprinkhaan gevangen, oma!’ lacht hij.
En ja hoor, als ik beter kijk, zie ik op de rand van het blad een frisgroene sprinkhaan. Die gaat er even later met een salto vandoor. Kleinzoon volgt hem feilloos door het gras, terwijl ik al lang het spoor bijster ben.

Daarna spelen we pétanque. Om de beurt gooien we een klein, rood balletje in het gras en proberen daar met onze ‘boules’ in de buurt te komen. Maar dan gaat het mis. Ik gooi het rode balletje, we zien het allebei landen in het gras en toch is het verdwenen.
Het gras in het park is al een tijd niet gemaaid. Waar is toch dat balletje gebleven? We weten ongeveer waar het moet liggen en waden met onze voeten door het gras, maar het lijkt van de aardbodem verdwenen.
Ik til elk dor blad op in de hoop het balletje te vinden. Kleinzoon schoffelt met zijn voeten dwars door het gras. We vinden niks.

Net als we het willen opgeven, duikt kleinzoon opeens naar de grond en raapt met een juichkreet het balletje op. Hij doet prompt een ritmisch dansje, want dat hoort tegenwoordig bij een overwinningsmoment.
Het balletje lag op een plek waar ik al tien keer voorbij was geschuifeld. Kleinzoon lijkt veel beter toegerust om het kleine te zien dan ik. Misschien zie ik de grote dingen beter, probeer ik mezelf op te peppen.

En wie van ons beiden zou er het beste zien wat onzichtbaar is? Dat is een open vraag.

Kolet

Ziekenhuis

‘Dat is dan erg sneu voor u, meneer,’ zegt de jonge chirurg een beetje verveeld. Sommige dokters zijn wel erg goed in hun vak, maar missen de communicatieve vaardigheden. Het verdict blijkt longvlieskanker te zijn, mogelijk als gevolg van asbestbesmetting in mijn jeugd. Ongeneeslijk, maar met chemotherapie zullen de dokters proberen om het ziekteproces te vertragen.

Daar sta je dan, een beetje van de hand Gods geslagen. Onze eerste opdracht lijkt dan te zijn om onze vijf kinderen samen te roepen en ons verhaal te doen. Op een zaterdagavond lukt het voor iedereen om in onze tuin samen te komen. De reacties zijn emotioneel en ieder van de kinderen reageert op zijn eigen manier. Zij zullen het dan ook aan de kleinkinderen vertellen.

Stilaan moet het nieuws ook verspreid worden in de plaatselijke parochiegemeenschap, bij de vrienden dichtbij en verderaf. En inderdaad, als een last door veel mensen gedragen kan worden, lijkt die ook wel een beetje lichter. Het is merkwaardig hoeveel reacties wij krijgen en soms wel van mensen van wie je het niet zo meteen zou verwachten.

Ons leven zal toch wel drastisch veranderen. Je moet met heel wat ziekenhuisplanning rekening houden. Gelukkig valt de eerste chemosessie van drie weken nogal mee. Je weet niet welke bijwerkingen er allemaal kunnen optreden. Afwachten.

Wij hebben nu ruim de tijd om bijvoorbeeld een noveen te doen ter gelegenheid van Onze-Lieve-Vrouw ten Traan in Kalfort. Iets waar wij nog nooit toe gekomen waren. En onze 47e huwelijksverjaardag zouden wij niet speciaal gevierd hebben.

Nu maken wij er samen met de kinderen en kleinkinderen een dagje van. In de namiddag een fietstochtje en een partijtje minigolf. Even verpozen op een terrasje en voor ’s avonds hebben we Chinees besteld, zorgvuldig verpakt in vier aparte bubbels.

Het zijn van die dagen om niet gauw te vergeten.

Ook de kleinkinderen leven mee, zij het nog altijd vanop een veilige afstand. Wij moeten hopen dat volgend jaar knuffelen weer zal kunnen.

Jos