‘Het was een hele mooie viering. Dat heb je goed gedaan.’ Ernaast prijkt een hartje in bloedrode kleur. Naud van dertien is er altijd als de kippen bij om via WhatsApp commentaar te geven of te reageren op belangrijke gebeurtenissen.
De viering slaat op de uitvaartliturgie van mijn zus Adeline, jarenlang juf in het eerste leerjaar. Zij was net 81 jaar geworden. De laatste maanden was zij aan het sukkelen met haar gezondheid. Zij was nogal bang van dokters, vooral van het oordeel dat die zouden vellen. En zo heeft zij wellicht te lang gewacht om op bepaalde signalen van haar lichaam te reageren.
Met oudejaarsavond was zij nog bij ons aan huis geweest. Het ging langzaam, met heel wat hulp en ondersteuning. Zij heeft toch nog genoten van de feestmaaltijd. Zij was voor onze kinderen de tante die geen enkele verjaardag vergat. Zij kende die meestal uit het hoofd. En de kaartjes – met een pakje erbij – lagen al dagen op voorhand klaar.
En toch overvalt een dergelijk gebeuren je plotsklaps. Op minder dan twee dagen tijd is die zorgzame vrouw verdwenen. Nog in twee ziekenhuizen terechtgekomen. Maar de ziekte en de complicaties waren al te ver gevorderd.
Om de kinderen, kleinkinderen, broers en zussen de kans te geven om er in de kerk toch bij te zijn – slechts 15 aanwezigen toegelaten – had ik voorgesteld om voor te gaan. Mijn vormingscursus als voorganger in de uitvaartliturgie zat er bijna op, want tien dagen later zou ik de aanstelling krijgen uit de handen van onze hulpbisschop Koen.
Zo waren wij precies in orde, want twee nichtjes wilden graag een paar liederen zingen. De uitvaart werd gestreamd en daar hebben meer dan 100 gezinnen dankbaar gebruik van gemaakt om toch op die manier afscheid te kunnen nemen van haar als collega en vrijwilliger in talrijke verenigingen.
Ik zag die viering een beetje als mijn ‘examen’, voor ik wellicht ‘mijn laatste diploma’ zou behalen. Dan ben je niet alleen broer, maar ook vertegenwoordiger van de geloofsgemeenschap. En dat helpt.
Jos
I wonder 