Boompje

Ik blijf proberen! Mijn droom is om thuis te zijn alsof ik op vakantie ben. Ik wil even verwonderd kijken naar het maïsveld aan het einde van mijn straat als naar een alpenweide in Zwitserland. Er is een Frans lied dat gaat: ‘Auprès de mon arbre je vivais heureux, j’aurais jamais dû m’éloigner de mon arbre…’

In onze tuin staan een paar prachtige bomen. In elk seizoen zijn ze anders. Er is zoveel te beleven dichtbij huis. Ieder moment dat ik me daarvan bewust word, oefen ik in aanwezigheid, in Zijn.

Ondertussen ploeter ik, maak ik eten, doe ik de was, ruim ik op,… Het ploeteren krijgt een andere kleur als je thuis op vakantie bent. Ik voel me minder opgejaagd en bezorgd. Tussendoor geniet ik van het spel van de kinderen.

Het klinkt misschien cliché maar ik voel me dankbaar. Om onze tuin. Om de kinderen. Om de manier waarop we contact kunnen houden met onze familie en vrienden, ook via telefoon en GSM. Ik blijf proberen! Jagen zit in mijn bloed. De ontdekking om thuis de vakantierust te zoeken en dit ieder moment is een klein wonder. Er gaat niet veel boven. Dichtbij mijn boom ben ik best tevreden.

Ruth

Oude school

‘Ja, je stamboeknummer is uit de computer verdwenen,’ vertelde Ivo mij, ‘dat gebeurt zo na twintig jaar.’ Hij was nog een oud-leerling van mij, later coördinator en algemeen directeur van onze school geworden. Volgend jaar gaat hij ook met pensioen.

Het toeval wilde dat ik nog wat documenten van lang geleden moest gaan raadplegen. Het was net 10 uur ’s morgens en een massa jongelui stroomde over de speelplaats naar de vrije ruimte. Het examen was dus kennelijk voorbij. Er was een duidelijk verschil waar te nemen tussen de beginners en de al wat oudere waarden.

Die grote school, gevestigd in het vroegere klooster van de zusters ursulinen, is duidelijk aan het vernieuwen. Aan de ene kant doemt het culturele centrum op, waar de leerlingen naar hartenlust gebruik van kunnen maken. Aan de andere kant is de oude turnzaal afgebroken. Daar wordt een luchtig nieuw gebouw geplaatst, overdag door de school te gebruiken en in de vrije uren door de muziekschool van de gemeente.

Zo kunnen de leerlingen twee keer genieten van deze inspirerende leeromgeving, die een mooie groene tuin gekregen heeft, waarin een oude ijskelder als lustpaviljoentje gerestaureerd is: een prachtige combinatie van verleden, heden en toekomst.

Ook ik heb hier een hele loopbaan doorgemaakt. Onze vijf kinderen hebben hier schoolgelopen. En nu zijn de kleinkinderen aan de beurt. Marie van 18 jaar zwaait af en heeft al een kot gevonden in Leuven, vlakbij de groene ruimte van de Begijnhofkerk Sint-Jan de Doper. Zij is bezig met de mondelinge examens, waarvoor zij zich telkens toch weet op te kleden. Nu nog een goede studierichting kiezen.

Bran van 17 heeft de smaak van het studeren te pakken gekregen. Terwijl zijn leerproces zich vooral door aandacht in de klas probeerde te ontwikkelen, is hij nu aan het plannen geslagen. En Naud van 13 begon pas in zijn tweede leerjaar met Latijn, zodat hij heel wat achterstand moest goedmaken. Maar die nieuwe structuur doet hem blijkbaar deugd.

Nu nog het resultaat!

Jos

Eerste communie

Dankzij het vele uitstellen mogen we er als grootouders nu toch bij zijn in de kerk op de eerste communieviering van onze kleinzoon. Het is een hartelijke viering met een preek in dialoogvorm. De communicantjes zijn bijzonder mondig en weten goed waar het om draait. Het evangelieverhaal is dat van de Emmaüsgangers en de voorganger vraagt aan de kinderen of er ook mensen zijn die hén helpen om iets goed te begrijpen, zoals Jezus dat deed bij de leerlingen die naar Emmaüs stapten.

‘Soms word ik heel boos,’ vertelt kleinzoon, ‘en dat komt omdat ik iets niet goed begrijp. Dan helpen mijn papa en mijn mama mij door het uit te leggen. En dan ben ik niet meer zo boos.’

Even later krijgt hij zijn eerste hostie. Hij peuzelt hem aandachtig op.

Er volgt een feestje met familie, vlakbij de speeltuin.

Een dag later vragen we hem wat nu het mooiste was van zijn eerste communie.

‘De hostie’, zegt hij heel politiek correct.

Maar na even aandringen vertelt hij honderduit over welk level hij al bereikt heeft op zijn nieuwe spelcomputer.

We hopen en bidden dat hij altijd zo open, vrolijk en lief mag blijven, hoe oud hij ook wordt. We hebben er alle vertrouwen in.

Kolet