Schuilen

‘Ik doe met mijn kinderen alleen nog wat ik graag doe.’ Voor sommigen zal dit logisch klinken. Voor anderen klinkt dit misschien egoïstisch. Voor mij is het een helpende gedachte.

Een vriend vertelde over zijn moeder. Zij zong en musiceerde graag en dat waren hun mooiste momenten. Als kind voelde hij feilloos dat dat haar gelukkig maakte. Zijn oproep naar alle ouders is om gewoon te doen wat je bezielt, samen met je kinderen.

Je kan niets forceren. Kinderen hebben voelsprieten. Bij ons thuis speelt mijn man veel met de kinderen. Ik lees met hen en kook graag samen. Mijn man en ik houden van muziek en stilte en onze kinderen ook. De kerk is voor ons allen vertrouwd terrein. Geloofsopvoeding hoeft niet moeilijk te zijn. We hoeven er niets voor te doen tenzij (ons laten) beminnen. Terwijl onze kinderen onder onze vleugels schuilen, schuilen wij allemaal onder de vleugels van God. 

Ruth

Mantel der liefde

„Of ik hem nog een keer wil toedekken?”, vraagt onze inmiddels 13-jarige zoon wanneer het bedtijd is. Dat wil ik met plezier doen, want dat is toch wel al even geleden… Terwijl ik hem onderstop, vertel ik hoe ik hem als baby elke avond instopte, in de hoop dat hij dan rustig zou slapen. „Dat is ook zo”, zegt hij. „Als jij mij toedekt, slaap ik altijd beter.” 

De volgende ochtend verschijnt hij opgewekt en uitgeslapen aan de ontbijttafel. „Het heeft gewerkt”, zegt hij overtuigd. Mijn dag kan niet meer stuk en meteen verdwijnt het nog ietwat wrange gevoel van de avondlijke ruzie die broer en zus een paar dagen geleden nog hadden naar de achtergrond. Toen was instoppen geen optie. Niet alles valt immers toe te dekken, ook niet met de ‘mantel der liefde’. 

„Of ik hem nog een keer mag toedekken?”, vraag ik onze zoon ’s avonds. „Ja hoor”, glimlacht hij. „Het is anders wanneer jij dat doet…” „Hoe bedoel je?”, vraag ik nieuwsgierig. Over die vraag moet hij toch eventjes nadenken. „Gewoon anders… het is de combinatie van 99 % liefde en 1 % techniek. Ja, dat is het!” 

„Waw, dat zeg je mooi”, reageer ik blij verrast. En ik bedenk dat het klopt. Ik pas inderdaad geen bijzondere methode toe, ik denk er zelfs niet eens bij na, laat staan dat ik die zou beginnen analyseren. Wanneer je iets met liefde doet, hoef je er zelfs niet over na te denken. Je doet het gewoon. En weet je wat het mooie eraan is? Met je hart kunt niets fout doen. Een gebaar van (oprechte) liefde klopt altijd, zoals een moederhart wanneer ze haar kind ’s avonds onderstopt of, in het geval van onze tienerzoon, nog een keer mag onderstoppen. In dit geval met een letterlijke ‘mantel der liefde’.

Liselotte

Baby’s

Mijn kleinzoon van acht speelt in zijn straat vaak met buurmeisjes. Meestal is dat geen probleem. Maar soms wel.

‘Als we bijvoorbeeld een heel spannend spel spelen zoals zombiebal’, vertelt hij, ‘en opeens komt er iemand met een baby naar buiten. Dan stoppen alle meisjes meteen met spelen. Ze gaan dan bij dat baby’tje staan en zeggen: “O, wat lief! Wat een mooie baby!” Ze blijven er maar omheen hangen. En ons spel vergeten ze helemaal.’

Hij kijkt me berustend aan.

‘Ze kunnen nog niet eens met hem spelen’, merkt hij op. ‘Daar is die baby te klein voor.’

Hij begrijpt er niets van, maar hij heeft zich neergelegd bij dit natuurfenomeen.

‘Hou jij niet van baby’s?’ vraag ik.

‘Jawel, ik kan daar wel een kwartiertje mee spelen’, legt hij uit. ‘Maar geen drie uur zoals met mijn vrienden!’

Ik begin het te begrijpen.

‘Daarom speel ik liefst zo laat mogelijk op de avond’, zegt hij. ‘Als de baby’s allemaal naar bed zijn. Dan kunnen we eindelijk rustig spelen zonder altijd te moeten onderbreken.’

Mijn kleinzoon groeide op met in zijn speelgoedarsenaal ook een pop en een keukentje. Maar baby’tjes fascineren hem op dit moment een stuk minder dan het heelal of een nieuwe ontdekking over een dino.

Zelfs een genderneutrale opvoeding heeft duidelijk zijn grenzen.

Kolet

Trouwfeest

‘In Griekenland ben ik wel 2 centimeter gegroeid,’ beweert Naud van bijna 14 met stelligheid. Dat wordt blijkbaar af en toe op een muur in de garage gecontroleerd. Toch zal ik hem met nog wel 5 centimeter kloppen. Maar niet lang meer, vrees ik.

De vakantie heeft iedereen toch wel deugd gedaan. En op het einde ervan kwam dan het lang uitgestelde trouwfeest van onze dochter Lieve en Sam. Het was nog een week te vroeg voor een dansfeest, maar dat zal dan volgend jaar wel gebeuren.

De intiemere plechtigheid kon dit jaar al plaatsvinden in de eigen tuin met een receptie en in de tuin van de ouders met een gezellig openluchtfeest. En of de min of meer 40 aanwezigen ervan genoten hebben. Het was de zonnigste dag van de maand, tot ongeveer 19 uur. Toen begon de zondvloed, maar wij zaten toch droog onder een tentzeil.

De trouwbelofte werd door de twee trouwers zeer ernstig genomen en nam minstens vijf minuten in beslag. De ouders konden dit beamen. Ik mocht voorlezen uit ons trouwboekje van 48 jaar geleden: een tekst uit ‘De profeet’ van Kahlil Gibran. En de andere ouders hadden hun verhaal in een liedje gestopt.

Minstens vier keer doken jong en oud die namiddag en avond in de zwemvijver, want het weer en de atmosfeer waren echt uitnodigend. Tussen de gerechten door was er nog ruim de tijd voor een ‘free podium’, waarbij ouders, broers, zussen en vrienden met woorden en liederen het beste van zichzelf gaven.

Een trouwgebeuren op latere en rijpere leeftijd – zij zijn allebei al in de veertig – heeft ook zijn charme. Voor sommige neefjes en nichtjes was dit de eerste keer en zij hadden zich voor de gelegenheid feestelijk en/of verrassend uitgedost.

Een heel ander gevoel was er jaren geleden bij onze andere kinderen. Die waren toch wat jonger en hadden nog veel begeleiding en ondersteuning nodig. Nu konden wij dit mooie gebeuren vanop een zekere rustgevende afstand bekijken en ervan genieten.

Wie weet welke verrassingen ons in de nabije toekomst nog te wachten staan?

Jos