Ik speel een gezelschapsspel met onze jongste van zeven jaar. Ondertussen gaan mijn gedachten naar alles wat ik nog moet doen. Onze dochter merkt dit op en is verontwaardigd: ‘mama, jij vindt het spelletje niet leuk, je hebt een triestig gezicht.’ Ik voel me betrapt maar ook dankbaar omdat zij me recht naar het hier en nu trekt. We beginnen opnieuw aan het spel en gaan luidop lachen. Voor mij is dit eerst een beetje geforceerd maar daarna gebeurt het van ganser harte. De avond met slaapritueel daarna is precies nog nooit zo vlot verlopen. Kinderen zijn mijn beste leraars. Wat een levenskunst.
Ruth
I wonder 