‘Ik heb er lang en hard over nagedacht, maar ik ga toch passen voor het concert. Het is echt niet mijn ding,’ zo mailt onze schoondochter Kelly. Nochtans zijn kunst en cultuur haar niet vreemd. Onlangs bezocht ze met haar man en drie kinderen nog het ‘Kunstuur’ in Mechelen. En dat is een uur onder begeleiding wandelen en schilderijen bewonderen.
Als tenor had ik haar uitgenodigd op een concert van ons vierstemmig koor Illucia. Wij zingen de Johannespassie van Johan Sebastian Bach. Voor haar als buitenstaander is meer dan twee uur luisteren naar klassieke muziek eerder een beproeving dan een genot. En zo laat zij deze kelk liever aan zich voorbijgaan.
Maar aan de binnenkant kan het zingen van deze muziek ook een echte passie zijn. Met ons koor hebben wij er bijna een half jaar aan gewerkt. Ruim 10 jaar geleden was de vorige uitvoering rond Palmzondag. Voor sommige oudere koorleden was het een stevige opfrissing, maar de nieuwere leden hadden er een serieuze kluif aan.
Het duurt eigenlijk een hele tijd voor je het werk min of meer begrijpt en doorgrondt. Met de muzikanten en de solisten erbij zullen er bijna 80 uitvoerders op het podium staan. De eerste fase is er een van het technisch leren zingen van de koordelen en de 11 koralen. Als je dat onder de knie hebt, komt er meer ruimte voor de interpretatie.
Het eerste contact met de dirigent Patrick was een echte blikverruiming. Hij kon zich niet alleen inleven in de technische kant van de muziek, maar ook in de geest en de bedoelingen van Bach zelf. En dan wordt deze tijdloze muziek in feite zowel een passieverhaal als een inwendige verstilling rond het lijden van de Heer.
Het doet me terugdenken aan lang geleden, toen wij met onze vijf nog kleine kinderen de Mattheüspassie in het Lemmensinstituut van Leuven gingen beluisteren. Voor de kleinsten leek het misschien een roekeloze verplichting, maar ze hebben er nu nog goede herinneringen aan: de grote ruimte, de variatie van instrumenten, de solisten en de koorzang.
Jos
I wonder 