Kaastaart

‘We zullen het bij jou thuis wel eens komen leren,’ hadden Janne, Lut en Nelle als in koor gezongen. Onze drie kleindochters zijn verzot op de lekkere kaastaart die Ria af en toe, bij speciale gelegenheden, of op bestelling wel eens wil bakken.

Lang geleden waren er die dessertnamiddagen van Ziekenzorg en dan mocht de torenhoge taart met twee of drie verdiepingen niet ontbreken. En zo leerde onze familie ervan proeven en genieten. Uiteraard ook bij verjaardagen moest dit uitdagende en vederlichte gebak erbij zijn.

Om dit familiegeheim niet verloren te laten gaan, zou dus – even na Lichtmis – een speciale baksessie ingericht worden. Rond één uur in de namiddag arriveerden de zonnige zussen met de fiets. Wij hadden al wat voorbereidingen getroffen, zodat ze onmiddellijk van wal konden steken.

De eerste fase bestaat uit het bakken van het biscuit. Als jongste had Nelle het op zich genomen om alle ingrediënten en bewerkingen op papier vast te leggen. Ondertussen had ik mij wijselijk uit de keuken verwijderd, maar toch moest ik nog even de oven komen aanzetten, want er was een fout knopje ingedrukt.

Terwijl de taart in de veranda kon afkoelen, gingen ze verder met de bereiding van de kaasvulling. En dan was het weer wachten tot het gebak in twee of drie lagen gesneden kon worden. Voor mij bleef er weinig anders over dan het wereldkampioenschap veldrijden op tv te volgen.

Het laatste luik van de namiddag bestond uit de kleurrijke versiering van de taart. Niet alleen in het midden, maar ook rondom en bovenaan wordt ze volgesmeerd met slagroom en kaas. Voor Lut was deze fase er te veel aan, want zij moest nog wat recupereren van een late babysitavond. Ze sliep als een roosje.

Met groene kiwi’s, blauwe bessen, rode aardbeien kwamen de kleuren allemaal tot hun recht. Ik mocht het creatuur fotograferen en in de WhatsAppgroep delen, tot zelfs in het buitenland. En daarna werd er natuurlijk naar hartenlust geproefd.

We zijn er zeker van dat deze kunst niet zal verdwijnen!

Jos

Pakjes

‘Mag ik dit jaar ook meedoen?, vraagt Nelle van elf jaar. Zij is tot hiertoe de jongste van de kleinkinderen. En vroeger hoorde je twaalf te zijn om de kinderschoenen te ontgroeien en bij de jongvolwassenen te komen. Maar dit jaar hadden we ons laten vermurwen en zo kon ook zij op zoek naar een pakje voor haar ‘mystery guest’.

Het komt er dan op aan om na de anonieme online trekking voor je partner op het nieuwjaarsfeest een passend geschenk te vinden. Tips mogen wel via mail gegeven worden, zolang het element verrassing maar blijft spelen. En dan moet je natuurlijk ook nog een cryptische omschrijving bedenken.

Maar zelfs de kinderen kunnen er al aardig mee overweg. Meestal gaan zij op zoek via webshops. Daar zijn ze heel sterk in. Ook al heb je enkele maanden de tijd, het gebeurt toch nog dat een pakje uit het buitenland niet op tijd aankomt. En dan moet je het stellen met een tegoedbon. Maar ook dat kan de pret niet bederven.

En zelfs als Joachim, de vriend van Marie, moet studeren en er niet bij kan zijn, wordt er voor hem gezorgd. Uiteraard beperken wij het budget van de studenten en gaan we niet hoger dan 20 euro. En daarvoor zijn al heel wat originele artikelen te vinden. Zoals onze notenkraker, die al jaren zoek was.

Het origineelste en meest emotionele cadeau was eigenlijk niet verpakt. Rose en onze Filip verwachten hun eerste kindje, een zoontje tegen half april. En ons Mieke is de enige van onze kinderen die nog geen meterschap kon opnemen. Ze had van bij de aankondiging al te kennen gegeven dat zij dat wel zag zitten.

In haar pakje zat niet alleen een scan van het ongeboren kindje, maar ook een heel kleine baby-outfit, samen met een gelijkaardig T-shirt van ‘Team Mieke’. Met haar drie dochters zal zij ons zevende kleinkind op een passende wijze verwennen.

Met het vredevolle lied, ‘Dona nobis pacem’, konden wij dit ontroerende feest afsluiten en genoten wij met volle teugen van de originele nieuwjaarsbrieven van de oudere jeugd. En zij wellicht ook.

Jos

Snapchat

‘Dat zouden jullie toch ook moeten hebben, vake en moeke.’ Lut van 15 is er deze keer ook bij, voor ‘de krakende meneertjes’. Samen met haar neefje Naud, ook 15, en haar zusje Nelle van 11 jaar. ‘Je kunt daar foto’s van jezelf mee versturen naar je vrienden.’

Ergens begint er bij ons toch een belletje te rinkelen, want in het nieuws hoor je af en toe verhalen van onvoorzichtige pubers die zichzelf in de nesten werken. Met soms een dramatische afloop.

Maar ze stellen ons gerust. Het gaat alleen naar de ‘echte vrienden’ en je kunt opvolgen wat er allemaal mee gebeurt. We zullen hen maar geloven, want wijzelf hebben daar helemaal geen kaas van gegeten. Net zomin als van ‘TikTok’, waar zelfs de kleinsten al mee dwepen.

Op dat middaguurtje praten ze honderduit over de school, over de leraren die ze – net zoals in onze tijd – bijnamen geven. En nu natuurlijk komen de examens eraan. Ze vergelijken hun roosters, want zij zitten niet in dezelfde studierichting. En inderdaad, zij proberen hun studietijd al in te plannen. Er zijn dus toch nog zekerheden in het leven, die verschillende generaties verbinden.

Kleren en mode en het eigen uiterlijk passeren ook de revue. Naud vindt zichzelf niet zo mooi, want op die leeftijd steken vervelende pukkels de kop op. Lut heeft het meer voor lange nagels, ook al betekent dit dat ze geen gitaar meer kan spelen. Op de piano lukt het toch nog wel.

Nelle vraagt uiteindelijk mijn gsm om wat spelletjes te kunnen spelen. Zij heeft pas een toestel gekregen, maar dat mag nog niet mee naar school. Lut droomt al van een nieuw exemplaar en is daar stevig voor aan het sparen. Wij zijn al tevreden met de meest eenvoudige bewerkingen.

De nieuwe generatie houdt ons toch nog altijd jong. ‘Wie wil er straks helpen om onze kerstboom binnen te halen en mee te versieren?’ Nu eerst nog wat focussen op de proefwerken. ‘En daarna,’ bluft Naud, ‘ga ik met mijn 7 maten kamperen in het tuinhuisje.’ Als de barre winterkou daar maar geen stokje voor steekt.

Jos

Riksja

‘Het zal dan uitgerekend 25 april zijn,’ liet onze jongste zoon Filip weten en we dachten dat hij naar zijn eigen verjaardag verwees. Wij zaten met kinderen en kleinkinderen op een boomstronk in het bos van Heverlee. Enkelen hadden gekozen voor de klimaatbetoging in Brussel.

Hoe was dit allemaal in zijn werk gegaan? Onze Filip heeft met zijn vriendin Rose en haar ouders een groot huis gekocht in Blanden en dat is nu min of meer gelijkmatig verdeeld en aangepast voor twee gezinnen. Een pijnlijk detail is wel dat Luc, de vader van Rose, ongeveer een jaar geleden overleed ten gevolge van kanker.

In Blanden bestaat een club die met een (elektrische) riksja telkens twee personen kan vervoeren. Filip heeft een cursus gevolgd en is geslaagd voor zijn rijproef. En om de proef op de som te nemen wilde hij dat aan ons gezin demonstreren. Dus trokken wij op een herfstige zondagmiddag naar het Leuvense.

Van het huis naar de Zoete Waters gaat het dwars door het mooie bos van Heverlee. Ria en kleine Nelle in de riksja en de anderen met de fiets. Toch al licht heuvelachtig af en toe, en de smalle poortjes hier en daar waren net breed genoeg voor het originele transportmiddel.

In de buurt van de brasserie Saint-Jean staat de mooie kapel van Onze-Lieve-Vrouw van Steenbergen. Die konden we natuurlijk niet voorbij. Tijd genoeg om een noveenkaars aan te steken. En dan gingen we gezellig aan tafel voor een lekkere lunch. Tussendoor toch nog iemand gauw met de fiets teruggestuurd om een extra zuurstoftankje op te halen.

Maar uiteindelijk was de timing perfect en konden we op de terugweg even uitrusten op die boomstronk voor een groepsfoto en een belangrijke mededeling. Filip en Rose verwachten hun eerste kindje tegen april volgend jaar, ons zevende kleinkind. De boodschap drong stilaan door. Geen verrassing, maar toch wel een beetje.

En zo komt er voor de twee families weer nieuw leven aan. En moeten wij besluiten dat wij er toch nog enkele jaartjes willen bijdoen. Met Gods zegen!

Jos

Krukken

‘We zijn wel wat te vroeg. Ik zie mijn maten nog niet.’ Naud van bijna 15 wil nog even in de auto wachten. Want in de puberleeftijd steekt alles blijkbaar nogal nauw. Ik kan me zonder moeite mijn eigen jeugd van 60 jaar geleden voor de geest halen, toen ik per se Brylcreem haargel wilde gebruiken.

Naud heeft het vooral gemunt op de juiste combinatie van kleren: kleur en stijl moeten zeker in orde zijn. Hij zal het nu een maand wat rustiger aan moeten doen. Op het einde van de voetbalmatch vorige donderdagavond verzwikte hij zijn enkel, met een stevige beugel als gevolg.

‘Kun je mij om kwart over acht naar school brengen?’, las ik in het WhatsAppbericht. ‘Voor mij is dat midden in de nacht, hoor!’, grapte ik terug. Tot hij weer met de fiets naar school kan, bied ik graag mijn taxidienst aan.

Hij is trouwens niet de enige die daar gebruik van maakt. Elke week op woensdagnamiddag mag ik met Janne gaan schaatsen. Zij trekt een uurtje baantjes op de ijspiste. Voor mij is dat een goede gelegenheid om weer eens een interessant boek ter hand te nemen in de cafetaria.

Of Marie en Bran, die nu allebei in Leuven op kot zitten, weten mij ook wel te vinden als het weekend begint. Of ik hen even aan het station kan komen afhalen, want met de was van een hele week in de koffer en vooral bij regenweer is dat toch niet zo een leuke bedoening.

Naud was opnieuw begonnen met voetbal, na enkele jaren coronapauze. We hadden hem daarbij in elk geval gesteund, maar nu zal hij zich nog een tijdje met krukken moeten verplaatsen. Een maand geen training meer. Gelukkig zijn de groeischijven niet geraakt.

Hij heeft nog maar eens een studieswitch gemaakt. Na het eerste jaar STEM en dan twee jaar Latijn heeft hij nu gekozen voor moderne talen. Hij zal binnenkort ook een mondje Spaans onder de knie krijgen. Toch altijd handig voor een of andere vakantieperiode.

Bij de schoolpoort kan ik hem gemakkelijk afzetten. Op zijn lange pezige benen huppelt hij met reuzenschreden zijn toekomst tegemoet.

Jos

Klusjes

‘Mijn morgenshift in de brasserie zit erop, en dan ben ik maar meteen gekomen,’ vertelt onze kleinzoon Bran van 18 jaar. ‘Vanavond nog een uur of 5 meedraaien en dan is het een mooie dag geweest!’

Hij is vorige zondag de sleutels van zijn kot in Leuven gaan ophalen. Hij begint aan het eerste jaar geschiedenis. Dat is al jarenlang zijn passie. Nu heeft hij nog de septembermaand om wat vakantiewerk te doen. Eerst was hij er niet zo voor te vinden, maar zijn zus Marie helpt ook mee in een restaurant.

Toch was de verleiding van het verdiende loon aanvankelijk het minste van zijn zorg, maar nu hij meer en meer beseft dat studeren op kot heel wat geld kost, is hij snel bijgedraaid. Hij begon bij de afwas in de keuken, maar hij heeft ondertussen alle plekjes van de bistro al gezien. Een heel leerrijke tijd is dat om van alles te plannen en organiseren.

En dan snel even in onze dakgoot de verstopping oplossen, want de hevige regenbuien zorgden voor wateroverlast in onze veranda. Hij komt graag even langs om wat te vertellen over zijn taak als leider in de KSA.

Zijn jongere broer Naud van bijna 15 heeft mij ook al geholpen om de geoogste aardappelen in de kelder op te slaan en om af en toe – ongeveer elke vakantie – de lege flessen naar het containerpark te brengen.

En op dinsdagmiddag organiseren wij geen ‘krakende meneertjes’ meer. De kinderen zijn al zo groot geworden dat wij nu eerder spreken van ‘babbelbroodjes’. Op voorhand geven zij hun keuze door en dan ga ik die in de broodjeszaak afhalen. Dit uur samen tafelen geeft ruimte voor gesprek en filosoferen over de kleine en grote zaken in de wereld.

Naud is weer begonnen met voetballen, na de moeilijke coronatijd. Hij gaat al in de richting van 1,80 m en is mij dus al flink voorbijgestoken. Als ik vrij ben, ga ik graag wel supporteren op zaterdag of zondag. Naast het skaten en badmintonnen zorgt deze sport toch voor heel wat fysieke beweging voor een jongen in volle groei.

En zo is een nieuw werkjaar alweer begonnen.

Jos

Benefiet

De hele morgen had het er druilerig en miezerig uitgezien, maar in de namiddag kwamen er toch wat gaten in de lucht. En voor het helemaal donker werd, liet de zon zich nog even bewonderen. En de wind ging liggen en het voelde zelfs warm aan.

Rond Pasen waren de eerste voorbereidingen getroffen en uiteindelijk viel alles in de plooi. Meer dan dertig medewerkers – van de familie en de vrienden – waren die avond paraat om de enkele honderden gasten te verwelkomen en te bedienen.

Sommigen moesten zich in laatste instantie verontschuldigen vanwege COVID-19 dat nog altijd rondwaart. Maar voor de aanwezigen was het muzikale programma een verademing, opgevat als een ludieke muziekbingo.

Groot was onze verbazing toen wij onze twee kleinkinderen, Janne en Lut, voor het eerst solo aan het werk zagen. Zij begeleidden zichzelf aan de piano of met de gitaar in een persoonlijke vertolking van enkele bekende songs. Net of zij zich klaarstoomden voor ‘The Voice Kids’. Misschien komt het er nog eens van.

Met Lut mocht ik dan in duet ‘Hallelujah’ van Leonard Cohen zingen. Het was een wonderlijke ervaring om te kunnen zingen voor zoveel enthousiaste familieleden en vrienden en kennissen. Het leek wel Rock Werchter in het klein.

Wie zal er uiteindelijk profiteren van de opbrengst? Eerst en vooral natuurlijk de onderzoekers die mensen met longproblemen willen helpen. Als je een dergelijke ziekte aan den lijve mag ondervinden, besef je pas dat alle hulp welkom is.

Maar uiteraard ook de organisatoren zelf: familie en vrienden. Zij voelden de steun en de sympathie van de aanwezigen. En dat is een onuitwisbare beleving, die nog lang na die deugddoende avond zal blijven nazinderen.

En ook natuurlijk onze kinderen en kleinkinderen, die het hele gebeuren in gang gezet hebben. De jongens waren op kamp met de KSA, maar in gedachten en gevoelens waren zij er zeker bij. En de foto’s en filmpjes van die avond worden verzameld als een blijvende herinnering aan een uitzonderlijk geslaagd project.

Jos

Vakantie

De dag voordat we op vakantie vertrekken, springen we nog even binnen bij het gezin van onze dochter. Tussen de laatste afspraken in mijn agenda staat het aangeduid als ‘knuffelen met kleinzoon’.

Kleinzoon lacht als ik het hem vertel, maar hij gunt het me ruimhartig. Even stevig knuffelen voordat we elkaar een hele tijd niet meer zullen zien. Hij heeft kampjes in bossen en abdijen en hij gaat naar de Kempen met de Chiro. ‘Rillen in Kaulille’ is de kampnaam, maar het zal binnen de kortste keren wel ‘chillen’ worden. Ons kaartje naar hem ligt al klaar.

Als we hem terugzien, zal hij alweer groter en ervarener zijn geworden. Hij hoort en ziet veel, leert elke dag bij en denkt na aan een duizelingwekkende snelheid over alles wat hij nog niet begrijpt. Af en toe deelt hij daarvan een glimp met ons.

Kinderen zwermen uit in de zomermaanden. Gelukkig kunnen we met WhatsApp beelden en commentaar blijven uitwisselen, zodat we niet helemaal in het ongewisse zijn over elkaars belevenissen. Dat was vroeger heel anders.

We glimlachen om babykleindochter die haar tante heeft ondergespuugd, we bewonderen de verbouwingswerkzaamheden van zoon en schoondochter, terwijl we op ons zuiders terras naar de krekels luisteren. Waar we ook zijn, we horen bij elkaar. Ik dank God elke dag voor mijn familie.

Kolet

Traplift

‘Neen, dat durf ik niet,’ zegt Nelle van 10. ‘Ik vind het eng.’ Op een dinsdagmiddag komen de kleinkinderen broodjes eten tijdens de middagpauze. Zelf was ik op dat ogenblik in Brussel, en ik hoorde het verhaal pas achteraf.

Zij stonden in bewondering voor de nieuwe traplift, die wij een week eerder lieten installeren. Want als Ria met haar vloeibare zuurstof naar boven of naar beneden moet, duurt dat wel een heel tijdje, omdat de inspanning gedoseerd moet worden.

Nu heeft Lut uitgerekend dat die lift het op anderhalve minuut kan doen. Straks na de proefwerken moet ik gaan oefenen voor ons duet op het benefietconcert van de zomervakantie. Zij heeft het pianospel en de gitaar al onder de knie. We moeten enkel nog het refrein van Halleluja samen zingen.

Avonturier Naud van 14 was de eerste om de lift uit te proberen. Hij heeft mij in lengte nu met 1 centimeter geklopt. Het zat eraan te komen en ik weet niet waar dit eindigen zal. En uiteindelijk vond Nelle zo een ritje superleuk. Ik zal nog een ‘floche’ moeten installeren, zoals op de kermismolen.

Eén voor één wilden de andere kleinkinderen dit ook eens aanvoelen. ‘Net zoals in een pretpark,’ was hun bevinding. En het bleef niet bij de kleinkinderen. Ook onze kinderen konden deze ervaring mee beleven. Gelukkig dat er technische hulpmiddelen zijn om lichamelijke tekorten op te vangen.

Als je naar beneden rijdt, moet je wel door het raam kijken. Anders zou je even een gevoel van hoogtevrees krijgen. Voorlopig is die lift nog niet voor mij van toepassing, maar je weet eigenlijk nooit wanneer die tijd zal aanbreken.

In elk geval is ons huis nu weer volledig bereikbaar voor Ria. Waar zij vroeger heel berekenend de bezoekjes naar boven moest plannen, is dat nu niet meer zo belangrijk. Een keertje meer of minder, daar komt het niet op aan.

Dat ondervonden wij ook tijdens de zomerbarbecue met onze kinderen en kleinkinderen. Als wij hen nog altijd in de tuin kunnen ontvangen, voelen wij ons de koning en koningin te rijk.

Jos

Dubbelfeest

‘Dan zullen we toch even moeten repeteren,’ zegt Lut van veertien. Zij heeft het al enige tijd in haar hoofd gehaald om in de grote vakantie een benefietconcert te organiseren met familie en vrienden.

Nu is het officieel. Zij heeft op haar eentje gitaar leren spelen en zij improviseert er heerlijk op los. En omdat Ria en ikzelf allebei met longproblemen te kampen hebben, heeft zij het goede doel al gekozen: onderzoek om longfibrose en asbestose te helpen genezen.

Wij hebben besloten om een duet te zingen: ‘Halleluja’ van Leonard Cohen. En de eerste gelegenheid om dat in te oefenen was een gezellig familiefeest. Mijn jongere broer Guido was al meer dan een jaar aan het wachten om de familie bijeen te roepen voor zijn 70e verjaardag.

Toen bij mij dan ook de 75 verscheen, hebben wij onze krachten gebundeld om dit samen te vieren. Het was al meer dan twee jaar geleden dat de familie nog het 80-jarige feest van onze zus Adeline had kunnen meemaken. Zij is al een jaar overleden, maar zal er op deze heuglijke zaterdag in mei toch bij geweest zijn.

Met een vijftigtal genodigden konden vooral de jongeren en de kinderen nog eens heerlijk uit de bol gaan. Lut had de akkoorden al opgezocht en doorgestuurd. Nu moet ik de woorden nog wat instuderen en afspreken wie er wat zingt.

De eerste donderdag van juli zal er snel zijn. Op het vakantiespeelplein is er dan elke week een openluchtconcertje. De familie en de vrienden zijn al gemobiliseerd om wat drankjes en hapjes te voorzien. En ook een bingospel staat op het programma.

We zijn eens benieuwd hoeveel mensen zich door dit initiatief zullen laten oproepen. En of het ook wat zal opbrengen voor het kankerfonds. Heerlijk toch dat jongeren zich aangesproken voelen om ook een steentje bij te dragen.

De affiches zijn gemaakt en worden verspreid. Via Facebook en andere sociale media wordt het gebeuren aangekondigd. Voor ons is het nu al geslaagd. Maar wij kijken toch ook al met spanning uit naar dat zomerconcert in het park.

Jos