Kaastaart

‘We zullen het bij jou thuis wel eens komen leren,’ hadden Janne, Lut en Nelle als in koor gezongen. Onze drie kleindochters zijn verzot op de lekkere kaastaart die Ria af en toe, bij speciale gelegenheden, of op bestelling wel eens wil bakken.

Lang geleden waren er die dessertnamiddagen van Ziekenzorg en dan mocht de torenhoge taart met twee of drie verdiepingen niet ontbreken. En zo leerde onze familie ervan proeven en genieten. Uiteraard ook bij verjaardagen moest dit uitdagende en vederlichte gebak erbij zijn.

Om dit familiegeheim niet verloren te laten gaan, zou dus – even na Lichtmis – een speciale baksessie ingericht worden. Rond één uur in de namiddag arriveerden de zonnige zussen met de fiets. Wij hadden al wat voorbereidingen getroffen, zodat ze onmiddellijk van wal konden steken.

De eerste fase bestaat uit het bakken van het biscuit. Als jongste had Nelle het op zich genomen om alle ingrediënten en bewerkingen op papier vast te leggen. Ondertussen had ik mij wijselijk uit de keuken verwijderd, maar toch moest ik nog even de oven komen aanzetten, want er was een fout knopje ingedrukt.

Terwijl de taart in de veranda kon afkoelen, gingen ze verder met de bereiding van de kaasvulling. En dan was het weer wachten tot het gebak in twee of drie lagen gesneden kon worden. Voor mij bleef er weinig anders over dan het wereldkampioenschap veldrijden op tv te volgen.

Het laatste luik van de namiddag bestond uit de kleurrijke versiering van de taart. Niet alleen in het midden, maar ook rondom en bovenaan wordt ze volgesmeerd met slagroom en kaas. Voor Lut was deze fase er te veel aan, want zij moest nog wat recupereren van een late babysitavond. Ze sliep als een roosje.

Met groene kiwi’s, blauwe bessen, rode aardbeien kwamen de kleuren allemaal tot hun recht. Ik mocht het creatuur fotograferen en in de WhatsAppgroep delen, tot zelfs in het buitenland. En daarna werd er natuurlijk naar hartenlust geproefd.

We zijn er zeker van dat deze kunst niet zal verdwijnen!

Jos

Dubbelfeest

‘Dan zullen we toch even moeten repeteren,’ zegt Lut van veertien. Zij heeft het al enige tijd in haar hoofd gehaald om in de grote vakantie een benefietconcert te organiseren met familie en vrienden.

Nu is het officieel. Zij heeft op haar eentje gitaar leren spelen en zij improviseert er heerlijk op los. En omdat Ria en ikzelf allebei met longproblemen te kampen hebben, heeft zij het goede doel al gekozen: onderzoek om longfibrose en asbestose te helpen genezen.

Wij hebben besloten om een duet te zingen: ‘Halleluja’ van Leonard Cohen. En de eerste gelegenheid om dat in te oefenen was een gezellig familiefeest. Mijn jongere broer Guido was al meer dan een jaar aan het wachten om de familie bijeen te roepen voor zijn 70e verjaardag.

Toen bij mij dan ook de 75 verscheen, hebben wij onze krachten gebundeld om dit samen te vieren. Het was al meer dan twee jaar geleden dat de familie nog het 80-jarige feest van onze zus Adeline had kunnen meemaken. Zij is al een jaar overleden, maar zal er op deze heuglijke zaterdag in mei toch bij geweest zijn.

Met een vijftigtal genodigden konden vooral de jongeren en de kinderen nog eens heerlijk uit de bol gaan. Lut had de akkoorden al opgezocht en doorgestuurd. Nu moet ik de woorden nog wat instuderen en afspreken wie er wat zingt.

De eerste donderdag van juli zal er snel zijn. Op het vakantiespeelplein is er dan elke week een openluchtconcertje. De familie en de vrienden zijn al gemobiliseerd om wat drankjes en hapjes te voorzien. En ook een bingospel staat op het programma.

We zijn eens benieuwd hoeveel mensen zich door dit initiatief zullen laten oproepen. En of het ook wat zal opbrengen voor het kankerfonds. Heerlijk toch dat jongeren zich aangesproken voelen om ook een steentje bij te dragen.

De affiches zijn gemaakt en worden verspreid. Via Facebook en andere sociale media wordt het gebeuren aangekondigd. Voor ons is het nu al geslaagd. Maar wij kijken toch ook al met spanning uit naar dat zomerconcert in het park.

Jos

Afwezig maar ongelooflijk dichtbij

‘Gelukkig nieuwjaar Mammie!’ roept mijn oudste terwijl onze auto het kerkhof passeert. Mijn blik wordt onmiddellijk getrokken naar het ondertussen pikdonkere kerkhof waar mijn mama al twee jaar haar laatste rustplaats heeft gevonden. ‘Gelukkig Nieuwjaar mama’, mompel ik voorzichtig en ook de rest van het gezin valt in met een heel scala aan beste wensen.

‘Misschien heeft mammie ook wel bubbeltjes gedronken in de hemel?’ klinkt het enthousiast op de achterbank. ‘Of misschien is er een vuurwerkpijl op een meter langs haar hoofd ontploft! BOEM!’

Ik grinnik bij de gedachte. Mammie zou met dat laatste ab-so-luut niet kunnen lachen. De vrolijke noot in mijn hoofd wordt in mijn hoofd al snel overstemd door een sombere gedachte en zelfs wat schuldgevoel. We waren vanmiddag veel te laat vertrokken waardoor we niet eens zijn kunnen stoppen bij het kerkhof om even bij haar langs te gaan.

Wanneer we ’s avonds in de zetel zitten, komt mijn jongste dochter ineens hard huilend met de foto van haar lieve Mammie stevig tegen haar tengere lichaam geklemd de living binnen gelopen. ‘Ik mis Mammie!’, jammert ze. De golven verdriet komen in luide uithalen en met veel oogvocht en snot naar buiten. Het tafereel van mijn ontredderde dochter ontroert me diep en in haar verdriet zie ik mijn eigen zielenroerselen weerspiegeld.

‘Ik begrijp het’, fluister ik terwijl ik haar schokkende lijfje dicht tegen me aantrek, ‘ik begrijp het helemaal.’

Het gemis sluimerde namelijk de hele dag al doorheen elke kier van ons ouderlijk huis waar we nieuwjaar vierden met onze familie. Mijn mama was echt een kei in het organiseren van gezellige feesten. En hoezeer we allemaal ook ons best doen om de taken in te vullen en over te nemen van wat Mammie vroeger altijd deed, het is niet hetzelfde. Mijn kaassaus is lekker en volgens mama’s recept, maar toch slaag ik er niet in om haar smaak te evenaren. En mijn papa deed echt zijn best om de tafel feestelijk te dekken, maar mijn eerste gedachte toen ik de servetten met zomers motief en tuinkabouters zag in putje winter, is dat ons mama zich zou omdraaien in haar graf.

We klungelen maar wat aan sinds we haar moeten missen. Op dagen als vandaag is ze in haar afwezigheid meer aanwezig dan ooit. ‘En ook dat is ok’, bedenk ik met enige weemoed. In al dat gemis, voelen we haar namelijk ongelooflijk dichtbij.

Liesbeth

Trouwfeest

‘In Griekenland ben ik wel 2 centimeter gegroeid,’ beweert Naud van bijna 14 met stelligheid. Dat wordt blijkbaar af en toe op een muur in de garage gecontroleerd. Toch zal ik hem met nog wel 5 centimeter kloppen. Maar niet lang meer, vrees ik.

De vakantie heeft iedereen toch wel deugd gedaan. En op het einde ervan kwam dan het lang uitgestelde trouwfeest van onze dochter Lieve en Sam. Het was nog een week te vroeg voor een dansfeest, maar dat zal dan volgend jaar wel gebeuren.

De intiemere plechtigheid kon dit jaar al plaatsvinden in de eigen tuin met een receptie en in de tuin van de ouders met een gezellig openluchtfeest. En of de min of meer 40 aanwezigen ervan genoten hebben. Het was de zonnigste dag van de maand, tot ongeveer 19 uur. Toen begon de zondvloed, maar wij zaten toch droog onder een tentzeil.

De trouwbelofte werd door de twee trouwers zeer ernstig genomen en nam minstens vijf minuten in beslag. De ouders konden dit beamen. Ik mocht voorlezen uit ons trouwboekje van 48 jaar geleden: een tekst uit ‘De profeet’ van Kahlil Gibran. En de andere ouders hadden hun verhaal in een liedje gestopt.

Minstens vier keer doken jong en oud die namiddag en avond in de zwemvijver, want het weer en de atmosfeer waren echt uitnodigend. Tussen de gerechten door was er nog ruim de tijd voor een ‘free podium’, waarbij ouders, broers, zussen en vrienden met woorden en liederen het beste van zichzelf gaven.

Een trouwgebeuren op latere en rijpere leeftijd – zij zijn allebei al in de veertig – heeft ook zijn charme. Voor sommige neefjes en nichtjes was dit de eerste keer en zij hadden zich voor de gelegenheid feestelijk en/of verrassend uitgedost.

Een heel ander gevoel was er jaren geleden bij onze andere kinderen. Die waren toch wat jonger en hadden nog veel begeleiding en ondersteuning nodig. Nu konden wij dit mooie gebeuren vanop een zekere rustgevende afstand bekijken en ervan genieten.

Wie weet welke verrassingen ons in de nabije toekomst nog te wachten staan?

Jos

Afstand

‘Met U zijn er geen verten meer en alles is nabij.’ Onwillekeurig moest ik aan deze magische zinnen denken van Felix Timmermans, de Vlaamse dichter die in mijn geboortejaar overleed. In het gedicht ‘De kern van alle dingen’ werden deze bijzondere versregels neergeschreven.

De dichter zal wel eerst en vooral aan de religieuze betekenis gedacht hebben. En niet zozeer aan de technische hulpmiddelen die ons vandaag ter beschikking staan om afstand te overstijgen. Zoals bijvoorbeeld een gsm met een WhatsAppgroep.

Al onze kinderen zijn momenteel met vakantie, meestal in het buitenland. En wij mogen dan telkens de plaats raden waar zij zich bevinden. Of het nu gaat om een kasteel in regenachtig Bretagne of een sportieve fietsvakantie in de mistige Vogezen, dat doet er niet zoveel toe.

Dan volgen wij toch ook met spanning een verblijf in Noord-Griekenland, niet ver van de befaamde Meteora-kloosters. Het is geen sinecure om daar nu te vertoeven in een temperatuur van meer dan 40 graden, met de rossige wolken van vuur op de achtergrond.

Gelukkig is water niet veraf en kunnen wij de avonturen van onze kleinkinderen mee beleven: vanop een rots in de zee springen. Wij geven dan van thuis uit de medailles weg: goud, zilver of brons.

Het is wellicht de laatste grote familiereis van onze Koen, want Marie gaat in september op kot in Leuven. En dan wordt het gewone routineuze leventje toch wel aardig dooreengeschud. Die herinneringen hebben wij nog aan onze eigen vroegere tijd.

Want als de kinderen het huis uitgaan, betekent dit dat de wereld voor hen kleiner wordt, maar dat die vertrouwde woning stilaan wat leger en te groot zal zijn.

En volgende week is iedereen weer terug, want onze dochter Lieve gaat trouwen, ook al is zij al 42 jaar. Vijf jaar geleden heeft zij haar vriend Sam leren kennen, maar vorig jaar moest alles uitgesteld worden.

Het is lang geleden dat wij nog een familiefeest – ook al is het dan in de tuin – meegemaakt hebben. Zij gaan er volop voor. En wij ook!

Jos

Hemelvaart

Als kind dacht ik jarenlang dat Jezus met Hemelvaart met een stoomboot de lucht in was gegaan. Hoewel je in het dialect van mijn grootouders ook met de fiets kon ‘varen’, bleef dat werkwoord verder toch voorbehouden voor boten. En stoomboten vervoerden wel meer heilige mannen. Ik was dan ook geschokt door de Hemelvaartafbeelding op school: de apostelen die machteloos naar boven staarden, waar nog net de blote voeten van Jezus onder de rand van de prent uitstaken. Jezus was onherroepelijk weg.

Ik ergerde me ook behoorlijk aan die apostelen. Die stonden daar werkeloos en met open mond naar de hemel te staren. Als ze iets bijdehanter waren geweest, hadden ze Jezus vast nog wel kunnen tegenhouden. Als je met zijn twaalven iemand beet pakte, aan armen en nek en benen, hield je hem wel met zijn voeten op de grond. Je beste vriend laat je toch niet zomaar de lucht in gaan?

En ik begreep al helemaal niet dat Hemelvaart een feestdag was geworden. De dag waarop Jezus verdween kon toch moeilijk een vrolijke dag zijn. Die duif met Pinksteren was in mijn ogen niet meer dan een schrale troost.

Een mens leert veel bij met ouder worden. Dat je het allemaal niet zo letterlijk mag nemen. Dat je ook in de lucht kunt varen. Dat vrienden soms inderdaad verdwijnen. Dat dode vrienden nooit helemaal weg zijn. Dat niemand de dood echt begrijpt. Dat het leven vóór de dood heel veel verschil kan maken.

Ik leerde vooral dat Hemelvaart een onmisbaar staartje van het Paasverhaal is. Wat Jezus deed en zei, was echt leven, wilden zijn vrienden zeggen. Dat stond voor hen als een paal boven water. De dood kon daar niet tegenop. En dus vertelden ze dat Jezus leefde. Ook al wist iedereen dat hij morsdood van het kruis was gehaald. Hoe pak je zoiets aan? Daar moet je alles voor uit de kast halen: een weggerolde steen, een leeg graf, een schim van een tuinman, een wandeling naar Emmaüs… en een paar blote voeten in de lucht. Want Jezus hoort bij God, hij leefde naar het hart van God en daarom leeft hij nog altijd, vonden ze. Daarom lieten ze hem door de lucht varen.

Zo werd Hemelvaart dus toch nog een feest. Het feest van de sterke band die er kan zijn tussen God en mensen. Als het goed is, komt daar echt leven van. Dan krijg je mensen die leven met open hart en handen. Wie weet waar we dan allemaal heen kunnen varen.

Kolet

Leuven

‘Dat zal je dan een dik paasei kosten,’ vertel ik onze kleinzoon Naud, wanneer ik zijn fiets ga afhalen bij de fietsenmaker, want hijzelf moet naar de KSA. Rond vijf uur hadden wij met de kinderen afgesproken om in onze tuin ‘de vasten te breken’. Het is een jaarlijks ritueel, dat nu niet op paasavond gevierd kon worden.

Onze andere kleinzoon Bran van bijna 17 was mij op Witte Donderdag komen helpen. Elk jaar is de paasvakantie de geschikte tijd om de aspergebermen klaar te maken en de aardappelen te planten. Met ons tweeën lukt het nog wel. Hij kan met zijn ogen stelen hoe het allemaal in zijn werk gaat.

Zijn zus Marie is op Pasen zelf 18 geworden. Zij is mijn petekind. Ik had haar voorgesteld om in de extra week paasvakantie eens met de trein naar Leuven te rijden, op verkenning in de studentenstad van mijn jeugd. En het was inderdaad een stralende lentedag.

Zij weet nu waar de meeste faculteiten zich bevinden. En de Alma’s. Ik kon haar heel wat nuttige achtergrondinformatie geven, als zij straks haar definitieve studiekeuze moet maken. Een kot zal zij later wel met haar ouders moeten zoeken. Ik wees haar onder meer ook de Sint-Jozefkerk met de crypte van pater Damiaan, waar wij met onze fiets bijna 50 jaar geleden de berg op moesten om naar de les te gaan.

Haar verjaardagsfeestje konden wij gelukkig toch buiten vieren, in kleine bubbels in de tuin. Iedereen had voor een passend geschenk gezorgd. En wij mochten even toch een feestlied aanheffen. Zij heeft heel wat goede voorbeelden om haar studententijd voor te bereiden: ouders, nonkels en tantes. Leuven is voor onze familie altijd al de stad van de wijsheid geweest.

Hopelijk kan in september het academiejaar min of meer normaal beginnen. Voor het zover is, willen wij haar graag toch de stad laten zien, die zij met haar jaargenoten dit jaar moet missen. Onze Romereis in 1965 was mijn eerste echte blikopener. En zij mag nu met iemand haar humaniora daar gaan afronden. Wij zijn erg benieuwd wie zij gaat kiezen.

Jos

Verjaardag in de tuin

Bran wordt 16 jaar. Hij heeft zijn fietstocht naar het KSA-kamp in Gemmenich tegen de Duitse grens goed verteerd. Het werd een leuk en veilig kamp, hoewel anders dan gewoonlijk. Het is wellicht een van de eerste keren dat wij zijn verjaardag op de dag zelf in de grote vakantie samen mogen vieren.

De andere jaren was het gezin meestal op reis in binnen- of buitenland. En zo werd er op voorhand al gevierd of achteraf. Dit jaar zou het dus lukken om de twee families bijeen te brengen in de tuin.

En toch moesten er nu ook speciale maatregelen getroffen worden, omwille van de beperking in de bubbels. In de voormiddag mocht de familie uit Limburg aantreden. Wij waren dan eerder in de late namiddag aan de beurt. En tussenin werd er een bosspel voor de kinderen voorzien, zodat alles nog even ontsmet kon worden.

Onze kinderen en kleinkinderen nemen het ernstig met de regels. En dat doen ze vooral om ons en elkaar te beschermen. Wij zaten met onze clan in vier aparte groepjes, veilig ver van elkaar verwijderd. Er werd wel even samen gezongen, toen de doopkaars van Bran aangestoken werd.

Het is een gebruik dat elk jaar trouw nageleefd wordt. Alle kleinkinderen hebben die kaars nog nodig voor hun eerste en plechtige communie en voor hun vormsel. Maar daarna mochten wijzelf van het buffetje gaan proeven. En Marie en Naud deden telkens een mondmasker om, als zij ons nog wat drank moesten bezorgen.

Bran mocht dan zijn gedichtje voorlezen. Bij elke verjaardag van de kleinkinderen schrijf ik een sonnet. Het is als een foto van de groei van het kind naar volwassenheid. Het geeft mij de kans om telkens enkele typische karaktertrekken bloot te leggen.

Het wordt door de ouders en de kinderen zelf gewaardeerd. Zo was dit weer een innige  familiebijeenkomst, onder speciale omstandigheden weliswaar, maar met een dankbare verbondenheid, in het besef dat het leven zo kostbaar kan zijn. Wij kijken nu al uit naar volgend jaar, waarin knuffels misschien weer zullen kunnen.

Jos

Feest

‘Ik ben er al,’ roept Naud van op zijn fiets, ‘want ik verveelde me thuis een beetje.’ Het schooljaar is voorbij en de bubbels mogen weer wat groter worden. Een uitstekende gelegenheid om kinderen en kleinkinderen uit te nodigen voor een barbecue in onze tuin.

Het duurt niet lang of hij verdwijnt stiekem naar de living, waar hij via YouTube zijn favoriete spel ‘Fortnite’ al snel te pakken krijgt. De kleinkinderen hebben allemaal een goed rapport en mogen zonder problemen overgaan naar het volgende leerjaar.
Vroeger kregen wij van ons moeder een expo 58-ijsje in drie kleuren: vanille, chocolade en aardbeien. Tegenwoordig mag het iets meer zijn. De anderen vallen binnen. Bran met zijn papa Koen en nonkel Filip komen met de fiets van Leuven: een laatste training, want hij vertrekt overmorgen op kamp naar Gemmenich tegen de Duitse grens, ruim 150 km in één dag.

Marie heeft zelf een barbecue met de KSA-meisjes. Kleine Nelle is er ook bij, maar Janne en Lut zitten wellicht al aan zee. De verschillende bubbeltjes vinden wel een plaatsje aan de ruime tuintafel. En onze kinderen zijn extra bezorgd om ons toch op een veilige afstand te houden. Zij hebben veel meer schoolse en andere contacten dan wijzelf. Vandaar.

Mijn enige kookkunst is barbecueën in de tuin. Dat hebben we al vaak gedaan met ons tweetjes. Maar nu hebben alle kinderen ernaar uitgekeken. De eerste live ontmoeting met iedereen, in plaats van de wekelijkse zoomsessies. Het doet deugd.
Mieke heeft haar gitaar meegebracht. Er worden heel wat meezingertjes tentoongespreid voor onszelf. De buren kunnen er ook mee van genieten. Als verrassing had ik een wijnproefactiviteit georganiseerd. Zodat er ook heel wat stof is om over te praten.

De tongen worden gauw wat losser en zelfs een malse avondregen kan ons niet deren. Alsof we allemaal onder moeders grote paraplu zitten, met kaarsjes om deze heuglijke avond niet licht te vergeten. Zullen we dan toch maar het vakantiehuis in de Ardennen boeken voor de maand november?

Jos

Trouwen

‘Ik hoop dat jullie die avond zeker thuis zijn, ‘ had onze dochter Lieve gezegd. Zij komt ons af en toe interviewen over opvoeding van kinderen en zo. Zij is net de 40 voorbij en geeft Nederlands aan volwassenen in Brussel. Heel wat migranten zitten bij haar in de klas.

Zij heeft al een bijzonder parcours doorlopen in haar boeiende leven met veel zorg en variatie. Haar studiekeuze op 18 was niet zo gemakkelijk. Kiezen is soms moeilijk voor haar. Ik herinner me nog dat wij toen gewerkt hebben met eliminatie.

En wat bleef er uiteindelijk over? Kunstwetenschappen. Misschien een vak dat niet zo meteen in de markt ligt, maar de basis is belangrijk. En met al die knowhow van schoonheid en zorg voor de schepping heeft zij na haar tijd in Leuven een wereldreis ondernomen met haar vriendin.

Voor ons was dit ook een bijzondere aangelegenheid, want wij zijn haar tussen Kerstmis 2001 en Nieuwjaar gaan bezoeken in Nepal. Kathmandu en Bhaktapur gaven ons toch wel een echte cultuurschok.

Misschien kreeg zij de weerbots van die avontuurlijke reis, want een tijdje later ging het niet zo goed met haar. Voor een burn-out was zij wellicht nog wat jong, maar een depressie kondigde zich aan. Wij hebben haar dan zo goed mogelijk opgevangen, haar werk stopgezet en haar enkele maanden rust gegund.

Het waren moeilijke tijden, maar stilaan ging het weer beter. Zij beseft zelf maar al te goed dat zij moet leren luisteren naar de signalen van haar lichaam en haar geest. Onlangs ging zij zelfs in Drongen een weekje op ‘retraite’ om haar leven wat in ogenschouw te nemen.

En dan die avond kwam het eruit: ‘Zij kende haar vriend Sam nu al enkele jaren.’ En inderdaad, binnenkort gaan zij trouwen. De datum is vastgelegd voor de zomer. Zij zijn al op bezoek geweest bij een wijze pater om zich wat voor te bereiden. Voor ons en onze andere kinderen was het een verrassing, maar de vormen van vandaag zijn niet meer wat zij in onze jeugd waren.

Ze zien er allebei gelukkig uit en dat is toch wat telt.

Jos