Het lege nest versus het volle hart

Je kinderen zijn je kinderen niet, zei Kahlil Gibran lang geleden. Toen mijn huis langzaam maar zeker leger werd omdat mijn kinderen volwassen werden, probeerde ik me die wijsheid met wisselend succes eigen te maken. Wat goed dat mijn kinderen allemaal een eigen plekje in de grote wereld gevonden hadden, maar wat miste ik ze soms in mijn eigen huis! Tot grote hilariteit van mijn kinderen heb ik zelfs korte tijd een goudvis gehouden om het gebrek aan leven in huis te compenseren.

Stilaan ontdek ik de vreugdes van het moederschap-op-afstand. Een gestolen berichtje op Facebook over het uitgaansleven van een Erasmuszoon (en er dan vooral niet op reageren, want ik wil niet ‘ge-de-friend’ worden ;-)). Een glimp van een fietsende dochter die toevallig voor hetzelfde stoplicht staat als ik. Een onverwacht mailtje van een pleegzoon in het land van de tegenvoeters. Een toevallige ontmoeting met een andere pleegzoon in de winkel. Een hongerige zoon die plots vraagt om te mogen mee-eten. Een telefoontje van een dochter die een recept en wat goede raad wil. Allemaal cadeautjes voor een moederhart. Mijn huis loopt leeg, dat is waar. Maar mijn hart blijft even vol.

Kolet