Kindernevendienst met Pinksteren

Ik heb even in mijn haar gekrabd. Zou ik de kinderen maar vlammetjes laten uitknippen, vragen waarvoor zij in vuur en vlam staan, en hen dat vervolgens in hun vlammetje laten schrijven? Of zou ik toch dat vreemde verhaal vertellen van die zondag tweeduizend jaar geleden, ergens in een bovenzaal in Jeruzalem? Een verhaal over een ruisende wind en vurige tongen? Over Gods Geest die zomaar over mensen komt? Over een vlammend enthousiasme – dat vandaag soms ver te zoeken is?
Ik koos voor het laatste, en vertelde op de ‘Godly Play’ manier, waarbij het verhaal wordt ‘uitgebeeld’, met mooie, vaak symbolische voorwerpen.
Na afloop staarde iedereen in de kring gefascineerd naar die felrode strook stof in het midden – waarop zonet zoveel was gebeurd. Ik vroeg me af wat de kinderen het mooist hadden gevonden. Eén meisje hoefde niet lang na te denken. Ze wees naar de omtrekken van de bovenkamer, de namen van de leerlingen die apostelen waren geworden, de verwonderde menigte in Jeruzalem.
‘Dat ik alles kon zien’, zei ze.
Dat antwoord bleef me de hele dag bij.
‘Dat ik alles kon zien.’
Wat een verzuchting. Wat een hoop. En wat een uitdaging.

Katie