‘Zullen we dan maar kiezen voor de dag zelf?’ Een gouden huwelijksjubileum vier je niet elke dag, en ook niet in één keer. Gelet op onze gezondheidstoestand hadden we er toch wel drie jaar naar uitgekeken. Bovendien moesten we ook in de gaten houden waar de kinderen en kleinkinderen op het einde van de grote vakantie zoal vertoefden.
We waren op voorhand toch al even gaan verkennen in het plaatselijke restaurant dat vroeger zelfs een Michelin-ster verkregen had. Met zeventien aan tafel dus. De jongste, Lucien van bijna 4 maanden, was de enige afwezige. Maar die zal later nog wel zijn kans krijgen. Voor zijn papa Filip, die de morgen na het feest om 8 uur een examen moest afleggen, was het even slikken.
En Marie, onze Erasmus-student, vertrok twee dagen later voor 4 maanden naar Parijs. Zij kon er met haar vriendje Joachim gelukkig nog bij zijn. Voor de jongste kleinkinderen was het toch wel een speciale belevenis: de verschillende hapjes met uiteenlopende kleuren en smaken. Ze hadden zich ook wel feestelijk uitgedost voor die speciale gelegenheid.
Deze avond hadden we dus bewust voor ons gezin gekozen. Want op dezelfde dag vonden nog enkele belangrijke gebeurtenissen plaats, waar wij toch ook wel nauw bij betrokken waren. Een BBQ van het bestuur van het plaatselijke Davidsfonds, de inzegening van het kruis op de toren van onze Sint-Pieterskerk dat door de storm van vorig jaar naar beneden gevallen was.
De receptie met de pastoor, de burgemeester en de plaatselijke autoriteiten. En daarna nog een feestelijk beiaardconcert. ‘Kiezen is verliezen,’ hoor je wel eens zeggen. Maar deze keer was de keuze snel gemaakt. En van de andere activiteiten zullen we de echo’s later wel opvangen.
De eerste stap van ons jubileumfeest is alvast prima geslaagd. De broers en zussen en nauwe vrienden van de Gezinsgroep komen over enkele maanden aan de beurt. Want we hebben eigenlijk een heel jaar om te vieren, niet te massaal, maar in kleine groepjes. Zo blijft ons geheugen intact.
Jos
I wonder 