‘Het zal er toch eens van komen,’ had ik tegen onze oudste dochter Hilde gezegd. Toen wij allemaal nog thuis waren, had ik op de zolder van de dekenij schors van boomstammen gevonden. En omdat ik nogal graag met hout werk, kon ik er een mooie kerststal van timmeren, met zelfs een lampje achterin.
Zij wou ook wel zoiets hebben voor haar eigen huis in Berchem. Maar het was er nog altijd niet van gekomen. Dit jaar echter diende zich een onverwachte gelegenheid aan. De ramen van ons huis van 50 jaar oud waren dringend aan vervanging toe, want vooral de regenkant ziet zodanig af dat het zware glas er dreigt door te zakken. Of dat ze bij stormweer zomaar openwaaien.
Met de schrijnwerker had ik afgesproken dat het hout bij ons mocht blijven. Een deel ervan zouden we in de winter in de houtkachel kunnen verwerken. En ook het kippenhok kan wel een extra laagje gebruiken, omdat de zon en de regen dat bijna even oude tuinhuisje toch al erg toegetakeld hadden. Hier en daar zaten er al windgaten in.
De advent bleek blijkbaar voor inspiratie te zorgen. En op een week tijd zette ik mij aan het werk in de garage. De maten van ons oude kerststalletje heb ik overgenomen en zo kon ik voor Hilde eindelijk – na zoveel jaren – mijn belofte inlossen. Het is een beetje minder ruw dan de boomschors, maar de donkerbruine kleur van de planken heeft ook wel een zekere charme.
En toen ik één kerststalletje gemaakt had, dacht ik bij mezelf: ‘Waarom ook niet voor de andere kinderen?’ En zo kon ik op een paar dagen tijd vijf stalletjes timmeren. Het was bijna aan de lopende band. Af en toe konden de kleinkinderen mijn atelier even bezoeken, want het zal dus ook in hun living te pronken staan.
Nu zit er een stukje van ons oude huis in hun nieuwe woningen. Zij moeten zelf maar zorgen voor de verdere invulling met beeldjes of lichtjes of sterren. Het schept ook een band over de jaren en de dorpsgrenzen heen. Even deed het mij denken aan de konijnenkoten die ik als kind met mijn broer maakte.
Jos
I wonder 