‘Zou je het nog weten van vorig jaar?’, vraagt Ria aan Lut van zestien. Op 1 november mogen wij met ons gemengd koor in de voormiddag de plechtige viering van Allerheiligen zingen. En in de namiddag worden dan de gedachteniskruisjes van de overledenen van het voorbije jaar aan de familie meegegeven, in een serene en stemmige herdenkingsviering.
En daarna zijn de kinderen en kleinkinderen bij ons thuis te gast, voor een wafelenbak met echte dikke Brusselse wafels. Vorig jaar was Lut de stiel komen leren en ook dit jaar mocht zij de regie van het hele scenario op zich nemen: de juiste bloem kiezen, genoeg water en melk toevoegen, de gist aan het werk brengen en nog een vleugje vanillesuiker voor de fijne smaak. En dan het deeg laten rijzen in de oven.
Twee per twee komen de goudgele wafels uit het speciale ijzer, dat maar enkele keren per jaar gebruikt wordt. Het duurt telkens wel een paar minuten, vooraleer ze klaar zijn. Maar er is geen haast bij op zo een gezellige familienamiddag. Soms wordt er tussendoor een spelletje gespeeld of af en toe kan er ook een kaartje gelegd worden. De kinderen kunnen zichzelf wel bezighouden.
November is voor ons gezin een speciale maand van verjaardagen. Ze volgen elkaar in snel tempo op. Er zijn er wel vijf op minder dan twee weken tijd. En graag nodigt iedereen dan toch de familie uit voor een klein feestje. De kinderen mogen meestal zelf bepalen wat zij op die dag zo lekker vinden als traktatie. En cadeautjes horen er natuurlijk ook bij.
Niet iedereen kan er altijd bij zijn, maar de wafels worden dan ’s avonds wel meegegeven voor de afwezigen. Zo was Naud van 16 op vormingskamp als KSA-leider. En zijn zus Marie verblijft nog enkele maanden in Parijs op Erasmus. Maar via telefoon of whatsapp zijn er haast geen afstanden meer. En als er dan ook nog beeld bijkomt, kan de pret helemaal niet meer op.
Ons jubileumjaar schuift al aardig op. Nog één keer uitnodigen en voorzichtig – dag na dag – doorschuiven naar een volgend feest.
Jos
I wonder 